Zacznę od tego, że tytuł dość mylący, bo autor przestał wierzyć w cokolwiek jeszcze przed przyjęciem święceń i całą swoją krótką "karierę" kapłańską przebył jako ateista, odszedł zaś nie tylko z powodu poczucia hipokryzji tego, co robi, ale też i dlatego, że kościół widziany od środka jest miejscem bardzo nieprzyjemnym.

Kto czytał "Byłem księdzem" Jonasza - ta książka jest nieco inna, Jonasz jest nadal osobą wierzącą i skupia się na nadużyciach w kościele, Pinkowski zaś obok opisu nadużyć sporo miejsca poświęca walce z dogmatami.

Nie jest to z pewnością pozycja wybitna. Styl suchy, nudny, widoczny brak wprawy w posługiwaniu się piórem - z drugiej jednak strony jak to często w takich wypadkach bywa, zarazem szczery, wylewny, otwarty i prostoduszny.

Bardzo do gustu przypadła mi część środkowa, w której autor rozprawia się w sposób bardzo logiczny z wierzeniami, które kościół podaje wszystkim do wierzenia. Zdaję sobie sprawę, że wierzących i tak nie przekona, ale mi osobiście argumentacja bardzo przypadła do gustu, a w księdzu Pinkowskim odnalazłem pokrewną duszę, bo o wielu rzeczach myśli w taki sam sposób, jak i ja.

Oczywiście polecam, bezbożnych lektur przemawiających ludowi do rozsądku nigdy nie za wiele, ale z całą pewnością nie spodziewajcie się po tym dziele nie wiadomo czego!

Zacznę od tego, że tytuł dość mylący, bo autor przestał wierzyć w cokolwiek jeszcze przed przyjęciem święceń i całą swoją krótką "karierę" kapłańską przebył jako ateista, odszedł zaś nie tylko z powodu poczucia hipokryzji tego, co robi, ale też i dlatego, że kościół widziany od środka jest miejscem bardzo nieprzyjemnym.

Kto czytał "Byłem księdzem" Jonasza - ta książka jest...