Drugi - po "Korzeńcu" - tom powieści Zbigniewa Białasa, której bohaterem niezmiennie jest Sosnowiec. I to niewątpliwa wartość, bo to dobrze, że miasto doczekało się swojego miejsca w literaturze. Zwłaszcza, że nadal jawi się ono jako ciekawe, wielokulturowe i barwne... A poszczególne historie są tu podane w sposób przyjemny i przystępny.

Zestaw bohaterów jest już w większości znany (przynajmniej tym, którzy czytali "Korzeńca" lub zobaczyli wersję teatralną w Teatrze Zagłębia), a wątek kryminalny ponownie majaczy w tle... Tylko majaczy i tylko w tle, bo "Puder i pył" to po prostu zgrabna powieść obyczajowa. Zgrabna i poprawna, na kilka godziny lektury. Poza tym można się przekonać - jeśli ktoś przekonany nie był - że Sosnowiec to nie tylko "czerwone Zagłębie", gdzie sentyment można mieć tylko do towarzysza Gierka.

To, co mnie niezmiennie drażni (podobnie było w "Korzeńcu"), to swoista naiwność narracyjna. Nie przemawiają do mnie te zwroty do czytelnika, to niby dystansowanie się narratora. Jakieś to miałkie i jak z powieści dla pensjonarek (nie obrażając pensjonarek). Nawet jeśli to celowy zabieg, to uważam, że bez tych wstawek byłoby lepiej i mniej sztucznie :)

Drugi - po "Korzeńcu" - tom powieści Zbigniewa Białasa, której bohaterem niezmiennie jest Sosnowiec. I to niewątpliwa wartość, bo to dobrze, że miasto doczekało się swojego miejsca w literaturze. Zwłaszcza, że nadal jawi się ono jako ciekawe, wielokulturowe i barwne... A poszczególne historie są tu podane w sposób przyjemny i przystępny.

Zestaw bohaterów jest już w...