W Esejach o radykalnym empiryzmie William James nadaje ostateczny kształt własnemu stanowisku filozoficznemu. Zbiór ten, opublikowany po raz pierwszy w 1912 roku, już po śmierci filozofa, zawiera kontynuację wątków poruszonych w dwóch wcześniejszych tomach: powszechnie znanym Pragmatyzmie (1907) oraz Znaczeniu prawdy (1909). Podobnie jak w poprzednich pracach, czytelnik odnajduje w nim nie tyle suchy, akademicki wykład jednolitego, systematycznego stanowiska filozoficznego, co raczej ruch żywej myśli, polemikę, zwracającą się w stronę zarówno oponentów, jak i sprzymierzeńców. W Esejach o radykalnym empiryzmie James powraca do wcześniej zaprezentowanej koncepcji pragmatyzmu, ale też w klarowny sposób podsumowuje empirystyczną tradycję filozoficzną, sięgającą czasów Locke’a, Berkeleya i Hume’a. Amerykański filozof wyciąga z niej radykalne wnioski – doświadczenie stanowi dla niego zarówno punkt wyjścia refleksji filozoficznej, jak i ostateczną płaszczyznę wszelkich filozoficznych sporów, o których rozstrzygnięciu ma zadecydować konsekwentnie stosowana zasada pragmatyczna.

W niniejszym wydaniu, będącym pierwszym polskim przekładem całego tomu, uwzględniono także dodatkowe, nietłumaczone do tej pory teksty Jamesa, które uzupełniają obraz głoszonego przezeń radykalnego empiryzmu.