Chylę czoła. Tak się składa, że Pani Chutnik nie lubiłam nigdy, ani za światopogląd, ani za epatowanie nim poprzez swój ekscentryczny wygląd. Ok, pewnych rzeczy i tak nie rozumiem, ale książka jest genialna. Nie lubiłam felietonów, wywiadów z pisarką, były dla mnie płytkie i przewidywalne. Tymczasem... "Kieszonkowy atlas kobiet" trafił w moje ręce przypadkiem, jako malutka książeczka, którą przeczytam rach-ciach-ciach. Tak też się stało, ale wcale nie ze względu na jej format, a raczej na lekkość czytania i doskonałą płynność stylu. Owszem, zdarzają się neologizmy i przekleństwa, ale porównania do Masłowskiej byłyby o wiele za bardzo na wyrost. Chutnik pisze przyjemnie, nie za trudno, ale z drugiej strony kto będzie chciał, to i tak poczuje się zmuszony do myślenia. Opisy kobiet mocno patologicznych są mam wrażenie bardzo trafne, czytając miałam przed oczami żulo-meneli z własnego osiedla. Naprawdę, czytając o zapachach starej skóry ludzkiej miałam wrażenie, że przecież ja go znam, czuję... Niesamowity dar snucia opowieści, a do tego oryginalne podejście do czytelnika, trochę tak, jakby wszystko już wiedział. Pojawiają się wszelkie wątki trudne, jest o homo-niewiadomo, jest o alkoholikach, o niespełnionych matkach. Wszystko to co brzydkie i śmierdzące znajdziemy w tym oto atlasie prozą pisanym. Naprawdę polecam!

Chylę czoła. Tak się składa, że Pani Chutnik nie lubiłam nigdy, ani za światopogląd, ani za epatowanie nim poprzez swój ekscentryczny wygląd. Ok, pewnych rzeczy i tak nie rozumiem, ale książka jest genialna. Nie lubiłam felietonów, wywiadów z pisarką, były dla mnie płytkie i przewidywalne. Tymczasem... "Kieszonkowy atlas kobiet" trafił w moje ręce przypadkiem, jako malutka...