Udział w prowadzonym przeze mnie wyzwaniu Gra w kolory był dla mnie motywacją do ściągnięcia z domowego regału kolejnej, zapomnianej książki. Tym razem dlatego, że jej okładka jest szara. "Wiśniowy Klub Książki" stał na półce dobre parę miesięcy i podejrzewam, że gdyby nie "zabawa w kolorowe okładki" stałby tam drugie tyle, jak nie więcej.

Książka opowiada o Maurze Beth, bibliotekarce z małego miasteczka Cherico, która postawiona "pod ścianą", desperacko próbuje uratować lokalną bibliotekę przed zamknięciem. W tym celu powołuje do życia grupę dyskusyjną pasjonatów czytania i wraz z nią organizuje "Wiśniowy Klub Książki". Spotkania członków klubu to nie tylko dyskusje na temat omawianej książki, to także okazja do degustacji pysznych smakołyków. Bardzo szybko okazuje się, że na tym działalność klubu się nie kończy. Między klubowiczami nawiązuje się nić porozumienia, która przeradza się w prawdziwą przyjaźń (i nie tylko), która przetrwa nie jedną próbę.

Lektura książki była przyzwoita, ale nie można powiedzieć, że była porywająca. Po opisie fabuły oczekiwałam czegoś więcej. Przede wszystkim chciałam poznać więcej książek i związanych z nimi tematów do dyskusji. W końcu Maura miała tyle czasu... spokojnie można było przyspieszyć pewne działania i zdecydowanie zwiększyć ich częstotliwość. Choć na każdym kroku powtarzam, że najbardziej zwracam uwagę na losy ludzkie, emocje, dylematy, to jednak tutaj nie byłam w pełni usatysfakcjonowana. Książka miała dużo większy potencjał. Myślę, że z powodzeniem można było rozszerzyć wątek samego klubu książki, ale też opis wydarzeń "towarzyszących" mógł być bardziej emocjonujący. Natomiast rozmowy w ratuszu były nudne i niepotrzebnie przeciągane.

Pomysł był, klimaty jak najbardziej moje - przyjemne miasteczko, książki, jedzonko, przyjaźń... ale mimo to czegoś zabrakło. Zbyt mało emocji, momentami niepotrzebne rozwlekanie mniej istotnych kwestii, przedłużanie nudnych dialogów, a umniejszanie rzeczy ważnych. Nie uważam jednak żeby był to stracony czas, bo tematyka i klimat mi pasują. Po prostu zabrakło czegoś w wykonaniu. Szkoda, bo książka zapowiadała się naprawdę ciekawie.

Udział w prowadzonym przeze mnie wyzwaniu Gra w kolory był dla mnie motywacją do ściągnięcia z domowego regału kolejnej, zapomnianej książki. Tym razem dlatego, że jej okładka jest szara. "Wiśniowy Klub Książki" stał na półce dobre parę miesięcy i podejrzewam, że gdyby nie "zabawa w kolorowe okładki" stałby tam drugie tyle, jak nie więcej.

Książka opowiada o Maurze...