Książka jako relacja naocznego świadka tej tragedii jest bardzo interesująca. Jednak osobowość i postępowanie autora budziły u mnie mieszane uczucia. Autor jest zupełnie innym człowiekiem niż ja i kieruje się zupełnie innymi wartościami. Jestem indywidualistką. Cenię sobie indywidualizm, wolność i niezależność. Dlatego trudno mi pojąć o co chodzi w tych politycznych obozach młodzieżowych i to w dodatku w Norwegii(!). Ten młody chłopak pisze o tym obozie, swoich kolegach i swojej działalności jak rasowym polityk, aktywista młodzieżowy ZMP. Używa frazesów jakby wyjętych z komunistycznych ust. Pisze o sobie, swoich nastoletnich koleżankach i kolegach i na okrągło podaje ich tytuły i funkcje w partii. Ekscytuje się różnymi zebraniami i przemowami polityków podczas obozu. Najważniejsza jest dla niego wartość wspólnoty. Sekta. Pranie mózgu. O co chodzi? Bo ja jestem lekko przerażona.
Inna rzecz to jest to, co robi autor podczas tragedii na wyspie i zaraz po niej. W czasie strzelaniny wysyła wiadomości na facebooka i twittera. Tuż po ratunku robi zdjęcie sanitariuszy i wysyła do sieci, potem śledzi komentarze pod nimi. Udostępnia swój nr telefonu na facebooku. W efekcie dzwonią do niego dziennikarze i udziela masy wywiadów już pierwszego dnia w szpitalu.......
Nie przeżyłam takiej tragedii i nie mnie oceniać tego człowieka.

Książka jako relacja naocznego świadka tej tragedii jest bardzo interesująca. Jednak osobowość i postępowanie autora budziły u mnie mieszane uczucia. Autor jest zupełnie innym człowiekiem niż ja i kieruje się zupełnie innymi wartościami. Jestem indywidualistką. Cenię sobie indywidualizm, wolność i niezależność. Dlatego trudno mi pojąć o co chodzi w tych politycznych obozach...