Po przeczytaniu rewelacyjnego „Paktu Ribbentrop-Beck” kolejna książka Zychowicza była dla mnie pozycją obowiązkową. O ile z tezą pierwszego jego głośnej książki było łatwo polemizować i zbywać ją pogardliwymi określeniami typu „gdybologia” o tyle w „Obłędzie” mamy do czynienia z oceną wydarzeń i decyzji podejmowanych przez polskie dowództwo. Proponowane alternatywy mają zaś znaczenie drugorzędne.

Choćby z tego powodu „Obłęd 44”, mimo iż wywołał większe oburzenie niż poprzednia książka, łatwiej broni się sama. Większość bowiem decyzji podejmowanych w czasie wojny przez nasze nieudolne decyzji nie wytrzymuje podstawowej krytyki. Nie sposób bowiem uzasadnić pomysłu wydania Niemcom bitwy w stolicy nie mając szans na wsparcie pancerne i lotnicze. Nie sposób usprawiedliwić zasadności akcji „Burza” jeśli już wtedy dowództwo wiedziało o szeregu okoliczności, które dobitnie pokazywały naturę Sowietów.

Zychowicz, do czego już przyzwyczaił, oprócz analizy tez głównych poświęca sporo miejsca wielu argumentom obrońcom polskich władz. Z reguły (wyjątek stanowi płytka ocena układu Sikorski-Majski) polemizuje on z tymi argumentami w sposób rzeczowy i trafny zawsze posiłkując się wieloma źródłami.

Tym co razi jest mocno efekciarski styl Zychowicza. Z jednej strony rozumiem, że tego typu zabiegi w książkach popularyzujących historię podnoszą sprzedaż z drugiej jednak strony bardziej wyrobiony czytelnik reaguje na nie z niesmakiem. Szczególnie irytującą manierą autora jest odmieniania przez wszystkie przypadki i rodzaje słowa „Polacy”. Czytając ma się wrażenie, że autor, pomimo licznych, powtarzanych co kilka stron zapewnień nie czuje się częścią narodowej wspólnoty i sam stawia się poza (nad?) nią.

W gazetach ukazało się już kilka krytycznych recenzji książki. O ile z wyważoną polemiką Wildsteina można się sensownie spierać o tyle tekst Gontarczyka w „Do rzeczy” jest zwyczajnym paszkwilanctwem. Gontarczyk czepia się stylu, pojedynczych zdań i nawet nie próbuje polemizować z głównymi tezami. Skoro zaś ktoś wszystkie epitety i energię zużywa na kwestie poboczne to tym lepiej świadczy to o głównych tezach książki na które atak nie został nawet przypuszczony.

Tym bardziej radzę więc nie polegać na gazetowych polemikach tylko przeczytać tę książkę samemu najlepiej choć na chwilę dystansując się od patriotycznej egzaltacji, w której tresują Polaków hagiografowie udający historyków.

Po przeczytaniu rewelacyjnego „Paktu Ribbentrop-Beck” kolejna książka Zychowicza była dla mnie pozycją obowiązkową. O ile z tezą pierwszego jego głośnej książki było łatwo polemizować i zbywać ją pogardliwymi określeniami typu „gdybologia” o tyle w „Obłędzie” mamy do czynienia z oceną wydarzeń i decyzji podejmowanych przez polskie dowództwo. Proponowane alternatywy mają zaś...