Pierwszą część serii czytało mi się na tyle dobrze, że postanowiłam sięgnąć po drugą. Małym błędem było sięgnięcie po nią na tzw. kacu książkowym, czyli po przeczytaniu nowej powieści mojej ulubionej autorki, bo wtedy po prostu wszystko wydaje mi się bardziej szare niż w rzeczywistości jest ;)

Trzeba jednak przyznać, że 'Pajęcza Bogini' poziomem nie różni się za bardzo od 'Krwawej Hrabiny', co działa zarówno na minus jak i na plus serii. Minusem dlatego, ze książka nie przekracza pewnej poprzeczki, nie robi się jeszcze bardziej ciekawa, nie wali obuchem w łeb. Plusem, bo nie zaniża poziomu, wciąż jest interesująca, nie jest durną kopią pierwszej części.
To co mi się spodobało to fakt lepszego dopracowania postaci Arachne, która nie jest wprowadzona jak Elżbieta Bator na ostatnich stronach. Autorka powoli wprowadza ją od pierwszych stron, dawkując informacje, trochę opierając się nawet na mitologii.
Tak jak przypuszczałam, powoli także rozwija się wątek romansowy naszej bohaterki, ale wciąż w sposób bardzo delikatny i nie nachalny, nie dominujący fabuły. Jest to jeden z największych plusów książki, bo póki co, stanowi miły dodatek, zamiast powodować przesłodzenie książki.

Teraz czekam na trzecią część przygód Pandory. Nie są to książki, an które rzucam się jak wygłodniały lew na ofiarę, ale podoba mi się ich lekkość.

Pierwszą część serii czytało mi się na tyle dobrze, że postanowiłam sięgnąć po drugą. Małym błędem było sięgnięcie po nią na tzw. kacu książkowym, czyli po przeczytaniu nowej powieści mojej ulubionej autorki, bo wtedy po prostu wszystko wydaje mi się bardziej szare niż w rzeczywistości jest ;)

Trzeba jednak przyznać, że 'Pajęcza Bogini' poziomem nie różni się za bardzo od...