Ta książka miała pecha trafić w moje ręce, jak zaczął mi się zastój czytelniczy, więc to naprawdę nie jej wina, że przeciągnęła mi się na cały weekend, bo jest równie lekka, łatwa i przyjemna, co tom pierwszy. Mój jedyny zarzut to to, że o ile w poprzedniej części wszystko, o czym uczyła się nasza bohaterka, finalnie prowadziło do spotkania z tytułową Krwawą Hrabiną, o tyle tutaj przeciwniczka, która, zdawałoby się, powinna zajmować centralne miejsce w fabule, dostała mniej uwagi niż kontynuacja wątku Atanazji, więc starcie z Arachne było jeszcze bardziej po łebkach niż to z Hrabiną.

Ta książka miała pecha trafić w moje ręce, jak zaczął mi się zastój czytelniczy, więc to naprawdę nie jej wina, że przeciągnęła mi się na cały weekend, bo jest równie lekka, łatwa i przyjemna, co tom pierwszy. Mój jedyny zarzut to to, że o ile w poprzedniej części wszystko, o czym uczyła się nasza bohaterka, finalnie prowadziło do spotkania z tytułową Krwawą Hrabiną, o tyle...

https://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2018/03/tara-moss-krwawa-hrabina-pajecza-bogini.html

Nastolatka z małego miasteczka przybywa do Nowego Jorku. Ma wielkie marzenia i zero doświadczenia, a jednak jest pewna, że oto zaczyna się jej wielka kariera. Jest pewna, że zostanie sławną dziennikarką, że będzie prowadziła ekscytujące życie, tak różne od tego, które do tej pory znała. Żyjąc na prowincji nie dość, że nie mogła się wyszaleć, to na dodatek na każdym kroku była oceniana i krytykowana. Pandora ma wielką wyobraźnię i wyczulone zmysły - do tego stopnia, że widzi i słyszy duchy. To nie przysporzyło jej popularności. Będąc całe życie dziwadłem już nie może doczekać się momentu przeprowadzki do miasta, w którym odmienność i oryginalność jest jak najbardziej pożądana.

Książka zaczyna się jak historyjka dla bardzo młodych nastolatek. Niestety, tak się również kończy. Zarówno pierwsza jak i druga część przygód Pandory kręci się wokół wampirów, które tutaj są nazywane sangwinikami. Są to jednak bardzo specyficzne istoty. Większość z nich jest modelkami, których ulubionym zajęciem jest tropienie i próbowanie zamordowania Pandory. O dziwo, każda z wampirzyc jest tak nieudolna, że żadnej się to nie udaje. Dziwne jest też przeświadczenie autorki, że modnie ubrana modelka to modelka prawie nieubrana. Komuś się zawody pomyliły? Kolejny przedstawiciel gatunku jest milutkim dżentelmenem, który potrafi się tylko uśmiechać i pić herbatę. Jest podobno bardzo potężny i straszny, ale jakoś zupełnie nie daje tego po sobie poznać. A w całej książce nie ma ani jednej wzmianki o jego działaniu, którym zasłużyłby sobie na swoją pozycję. W drugiej części pojawia się postać tytułowej pajęczej bogini. Jak dla mnie jest to postać niedopisana do końca. Pojawia się od czasu do czasu po to tylko, by atakować Pandorę. Dlaczego to robi? Skąd wzięła się w Nowym Jorku? Czym poza tym się zajmuje? Jakie są tak naprawdę jej moce? To już czytelnik musi sobie sam wymyślić, bo autorka skupiła się tylko na jej potrzebie atakowania Pandory.
Najbardziej dziwną postacią z całej tej zgrai jest jednak cioteczna babka Pandory. Właścicielka wielkiej kamienicy w tajemniczej dzielnicy Nowego Jorku. Kobieta blisko stuletnia, dla której czas się zatrzymał. Wytworna była projektantka mody, kobieta elegancka i ekscentryczna, której głównym zadaniem w książce było siedzenie we fotelu w salonie, czytanie książek i przyrządzanie herbaty w ilościach naprawdę olbrzymich. Dla mnie była to postać najbardziej irytująca. Nudna ponad miarę. Jej dziwny sposób zachowania miał prawdopodobnie czynić z niej damę. Dla mnie jednak była to postać senna, zwalniająca każdą akcję.


O dziwo, główna bohaterka, Pandora English, ze wszystkich postaci wypadła najlepiej. Być może dlatego, że jej autorka poświęciła najwięcej czasu. Pandora to rasowa sierotka z małego miasteczka. Nie potrafi się nikomu odgryźć, przed nikim obronić. Jest naiwna, łatwowierna i miła nawet dla tych, którzy ewidentnie tylko czekają, żeby ją zabić. Te cechy charakteru pozwalają jej jednak nawiązać kilka przydatnych znajomości i przyjaźni. Pozwalają jej też przetrwać w pracy i powoli zdobywać doświadczenie jako początkująca dziennikarka. Zachowanie Pandory jest naturalne i logiczne, a ją da się polubić. uż po kilku pierwszych zdaniach "Krwawej hrabiny" wiedziałam, że to powieść dla nastolatek. Książka nie jest zła. Historia całkiem dobra, oryginalna, plus za całkiem dobre wątki ze świata mody. Ogromnym minusem są jednak postaci drugoplanowe, które zostały zaledwie naszkicowane. Są one przewidywalne i nudne. Zachowują się zawsze w ten sam sposób, nie ulegają emocjom, nie zmieniają ich wydarzenia. Książkę polecam osobom, które lubią lekkie książki dla nastolatek, które nie spodziewają się po nich czegoś naprawdę wielkiego.

https://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2018/03/tara-moss-krwawa-hrabina-pajecza-bogini.html

Nastolatka z małego miasteczka przybywa do Nowego Jorku. Ma wielkie marzenia i zero doświadczenia, a jednak jest pewna, że oto zaczyna się jej wielka kariera. Jest pewna, że zostanie sławną dziennikarką, że będzie prowadziła ekscytujące życie, tak różne od tego, które do tej...

Pandora English nic a nic się nie zmieniła i dalej daje się zbywać półsłówkami i niedopowiedzeniami. Książka utrzymana na poziomie pierwszego tomu - i należy do przyjemnych lekkich wampirzych czytadełek. Polecam miłośnikom gatunku ale nie jest to "górna półka" .

Pandora English nic a nic się nie zmieniła i dalej daje się zbywać półsłówkami i niedopowiedzeniami. Książka utrzymana na poziomie pierwszego tomu - i należy do przyjemnych lekkich wampirzych czytadełek. Polecam miłośnikom gatunku ale nie jest to "górna półka" .

Druga część zdecydowanie lepsza od pierwszej :)

Druga część zdecydowanie lepsza od pierwszej :)

Kocham Pandorę :) <3

Kocham Pandorę :) <3

Książka pisana w takim samym stylu co część pierwsza. Tym razem z przeciwnikiem bohaterki spotykamy się już wcześniej, co oceniam na plus. Chciałabym żeby było w niej więcej wątków z porucznikiem Lukiem, chodź i tak jest zdecydowanie więcej niż w pierwszej części. A mimo, że zdaje sobie sprawę iż nie ma to być kolejna lektura to miłości to myślę, że jest to bardzo ciekawy wątek, bo może akurat nie trafiałam na takie książki, ale nie spotkałam się jeszcze z miłością ducha z śmiertelniczką i zastanawia mnie jak to się dalej rozwinie. Czekam na kolejną część.

Książka pisana w takim samym stylu co część pierwsza. Tym razem z przeciwnikiem bohaterki spotykamy się już wcześniej, co oceniam na plus. Chciałabym żeby było w niej więcej wątków z porucznikiem Lukiem, chodź i tak jest zdecydowanie więcej niż w pierwszej części. A mimo, że zdaje sobie sprawę iż nie ma to być kolejna lektura to miłości to myślę, że jest to bardzo ciekawy...

Pierwszą część serii czytało mi się na tyle dobrze, że postanowiłam sięgnąć po drugą. Małym błędem było sięgnięcie po nią na tzw. kacu książkowym, czyli po przeczytaniu nowej powieści mojej ulubionej autorki, bo wtedy po prostu wszystko wydaje mi się bardziej szare niż w rzeczywistości jest ;)

Trzeba jednak przyznać, że 'Pajęcza Bogini' poziomem nie różni się za bardzo od 'Krwawej Hrabiny', co działa zarówno na minus jak i na plus serii. Minusem dlatego, ze książka nie przekracza pewnej poprzeczki, nie robi się jeszcze bardziej ciekawa, nie wali obuchem w łeb. Plusem, bo nie zaniża poziomu, wciąż jest interesująca, nie jest durną kopią pierwszej części.
To co mi się spodobało to fakt lepszego dopracowania postaci Arachne, która nie jest wprowadzona jak Elżbieta Bator na ostatnich stronach. Autorka powoli wprowadza ją od pierwszych stron, dawkując informacje, trochę opierając się nawet na mitologii.
Tak jak przypuszczałam, powoli także rozwija się wątek romansowy naszej bohaterki, ale wciąż w sposób bardzo delikatny i nie nachalny, nie dominujący fabuły. Jest to jeden z największych plusów książki, bo póki co, stanowi miły dodatek, zamiast powodować przesłodzenie książki.

Teraz czekam na trzecią część przygód Pandory. Nie są to książki, an które rzucam się jak wygłodniały lew na ofiarę, ale podoba mi się ich lekkość.

Pierwszą część serii czytało mi się na tyle dobrze, że postanowiłam sięgnąć po drugą. Małym błędem było sięgnięcie po nią na tzw. kacu książkowym, czyli po przeczytaniu nowej powieści mojej ulubionej autorki, bo wtedy po prostu wszystko wydaje mi się bardziej szare niż w rzeczywistości jest ;)

Trzeba jednak przyznać, że 'Pajęcza Bogini' poziomem nie różni się za bardzo od...

http://mojportret.blogspot.com/2014/01/tara-moss-pajecza-bogini-recenzja.html

http://mojportret.blogspot.com/2014/01/tara-moss-pajecza-bogini-recenzja.html

Luke <3

Luke <3

Książka dobra, tak jak poprzednia część.

Książka dobra, tak jak poprzednia część.