Na początku przepełniała ich paląca nienawiść.
Klątwa,która trwała przez wieki powielając swój dramatyczny przebieg.
Setki martwych ciał,które poległy przez niekończące się bitwy.
Morza z wylanych łez zmywające falami krew z nasiąkniętej ziemi.

Zanim nastał początek była miłość.

Nie jakaś marna kopia prawdziwego uczucia,tylko żywy,gorący ogień oddania.
Cynicy,uśmiechną się kpiąco.
Naiwni będę z przesadną skłonnością pławić się w promieniach tych odczuć.
A realista będzie trzymał się kurczowo myśli,że wszytko będzie dobrze,chodź jego ciało będzie drżało od wstrzymywanego szlochu nieznanych czekających gdzieś tam lądów przyszłości.

Każda miłość prowadzi do zagłady?

Na początku była paląca nienawiść.
Pieści zderzały się z głuchym odgłosem z ciałem.
Bojowy krzyk nienawiści wyzierał z otchłani płuc.
Zdyszane oddechy mieszały się ze sobą.
A prawda podstępnie podchodziła każdego z nich.
Kiedy pierwsza fala niechęci opadła jak bitewny kurz,rodząc kolejną jeszcze silniejszą,przyszło zrozumienie i rozwiązanie problemu.
Równie szybko,szybciej niż możesz to ogarnąć umysłem,narodziło się uczucie,które nie miało prawa istnieć.
Uczucie,które dziesiątkowało armie.
Zdradzało najbliższych.
I zabijało każdą żywą istotę jaka stanęła mu na drodze.
Co jeśli serce bije ci jak oszalałe,a wszyscy patrzą na ciebie z obrzydzeniem.
Zgubisz nas!Zgubisz nas!I pogrzebiesz po raz kolejny!
A kiedy wydawało się,że nie może być już gorzej,kłamstwo zakradło się do umysłów jak wąż do rajskiego ogrodu.
Nie możecie!Nie możecie!Nie możecie być razem!Nie możecie!
Nie możemy.
Jednak nadal kochamy.
Łzy,łzy nie są już tak silne by zmniejszyć napływający ból.
Odrętwienie i pogodzenie przychodzą z ogromnym trudem.
Ale kochasz,choćby piekło miało pochłonąć całą ziemię,nadal będziesz kochać.
Jedna misja wypełniona,pojawia się kolejna.
Nie jesteś już sama,lecz nie z tym co byś chciała.
Ostatnia szansa,aby zmienić bieg wydarzeń.
Nadać pęd historii i pogrzebać wskrzeszająca się porażkę.
Jedyna szansa na uratowanie najbliższych...
Po której stronie staniesz kiedy nadejdzie koniec?
Komu przysięgniesz lojalność?
Komu uwierzysz?
A w kogo zwątpisz?

Rozwiązanie jest jak oddalony punkt za mgłą,rozmyty i niewyraźny.

Tylko jedna droga jest właściwa.
Tylko jedna droga zdepcze klątwę.
Tylko czyste,sprytne serce zdoła zgładzić siejących zamęt bogów.

Helena.

Mimo,że nie przypominam sobie żeby jeszcze jakaś zakazana miłość tak mnie chwytała za serce i potrząsała nim z tak wściekłą zażartością,koniec nie przyprawił mnie o specjalne dreszcze.
Rozczarowanie?
A mogło być inaczej,kiedy człowiek spodziewa się ociekającego emocjami dramatu a dostaje przewidywalność.
Jednak zamykam oczy i udaje,że tego nie widzę.
Nie ma,nie ma rozczarowania.
Cofam się parę kroków w tył by spojrzeć na całość.
I widzę piękną opowieść,na którą moje usta układają się mimowolnie w tajemniczy uśmiech.
Pamiętam o zimnych jak stal wyborach.
Miażdżącej konsekwencji.
O strachu,który młóci powietrze jak wzbijający się do lotu ptak.
Nie zapomnę o czułym sercu,którego powinno się zawsze słuchać.
I o mądrości,którą należy nieustannie poszukiwać.

Trylogia,która podbiła moje serce.
Więc zamykam oczy i skupiam się na tym co dobre.
Zamyka oczy z pewnością w sobie,że mitologia warta jest powielania i interpretacji.

Na początku przepełniała ich paląca nienawiść.
Klątwa,która trwała przez wieki powielając swój dramatyczny przebieg.
Setki martwych ciał,które poległy przez niekończące się bitwy.
Morza z wylanych łez zmywające falami krew z nasiąkniętej ziemi.

Zanim nastał początek była miłość.

Nie jakaś marna kopia prawdziwego uczucia,tylko żywy,gorący ogień oddania.
Cynicy,uśmiechną...