Charlotte Street - ulica w centrum Londynu stała się początkiem drogi do dorosłości pewnego angielskiego trzydziestolatka. Zaczęło się od pewnego spotkania, ulotnej chwili, gdy dotknęły się czyjeś dłonie i oczy, w końcu pogoni za marzeniem, za ulotną chwilą i tajemnicą miłości od pierwszego wejrzenia, a doprowadziło do tego, że czyjeś chaotyczne, niezdarne, bez większego celu życie nabrało znaczenia i sensu. Stało się to za sprawą nie tyle owej magicznej chwili, ale ludzi, którzy otaczali neurotycznego Jasona Pristleya, czyli jego przyjaciół, byłej dziewczyny, uczniów ze szkoły, w której Jason bywał nauczycielem. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że opowieści o neurotycznych Anglikach, którym nic nie wychodzi, którzy mają w życiu pecha i zupełnie nieświadomie ranią wszystkich dookoła i niszczą bezpieczny świat wokół siebie znam kilka, a podejrzewam, że jest ich znacznie więcej. Cały czas miałam wrażenie, jakbym czytała już kiedyś podobną historię, jakby autor skończył niedawno kurs kreatywnego pisania i stworzył dzieło według szkolnych reguł. Naiwność jaką prezentują bohaterowie podczas takich destrukcyjnych zachowań, brak jakichkolwiek refleksji odnośnie swojego postępowania, lub dochodzenie do zupełnie niewłaściwych wniosków, doprowadza czytelnika do białej gorączki. Spiętrzanie kolejnych kłopotów i zawirowań wokół głównego bohatera, doprowadzanie go do punktu przegięcia, by pomóc mu uświadomić sobie jego własne idiotyczne zachowania i w końcu podjęcie przez niego prób naprawy relacji z najbliższymi, to - mam wrażenie na tyle często spotykany zabieg literacki, że mam prawo podejrzewać autorów o pozostawienie ich na drugi rok w klasie kreatywnego pisania, albo popularność jakiegoś szczególnie obleganego kursu pisarskiego.

Pogoń za marzeniem jest tu punktem wyjścia do pokazania relacji między przyjaciółmi, sposobem radzenia sobie z własnymi emocjami, z uciekającym czasem i życiem z dnia na dzień, bez celu, bez zaangażowania, odkrywania własnej tożsamości, własnej drogi i punktów, które są dla nas ważne. Jednocześnie dylematy Jasona są właściwe dla pokolenia dwudziesto i trzydziestolatków i pokazują, że ślizganie się po życiu i nie ponoszenie żadnej odpowiedzialności, na dłuższą metę nie daje człowiekowi satysfakcji. Dopiero samodzielnie podejmowane decyzje, dają poczucie zakotwiczenia i pewności siebie. Na tym chyba polega dorosłość. A przy okazji odkrycie korzyści z robienia czegoś dobrego dla innych. Prawdy oczywiste w wydaniu angielskiego neurotyka.

http://www.wiatremczytane.pl/za-marzeniami

Charlotte Street - ulica w centrum Londynu stała się początkiem drogi do dorosłości pewnego angielskiego trzydziestolatka. Zaczęło się od pewnego spotkania, ulotnej chwili, gdy dotknęły się czyjeś dłonie i oczy, w końcu pogoni za marzeniem, za ulotną chwilą i tajemnicą miłości od pierwszego wejrzenia, a doprowadziło do tego, że czyjeś chaotyczne, niezdarne, bez większego...