Ciekawa pozycja, ciekawa. Niepotrzebnie przed lekturą doczytałam, że jest to literackie przetworzenie rzeczywistego romansu autora z aktorką Ireną Solską - podczas czytania, zamiast wytworzonej dzięki wyobraźni twarzy Bunga, nieustannie widziałam Witkacego (nie ujmując artyście "przystojności"). Po pierwszych kilkudziesięciu stronach miałam ochotę zrezygnować, ponieważ to, co czytałam, było dla mnie niezrozumiałym, artystycznym (tu przepraszam za wyrażenie) bełkotem. Jedynie narzucona samej sobie zasada, aby skończyć to, co się zaczęło, pozwoliła mi przebrnąć przez początek. I wyszło mi to na dobre. Myślę, że po prostu należy się skupić, bo Witkacy miał tendencję do budowania bardzo rozwiniętych zdań, przez które czytelnik niekiedy może się rozproszyć. I muszę przyznać, chociaż zapewne Ameryki tym stwierdzeniem nie odkryję, że operował on niezwykle kwiecistym językiem, a jego opisy górskiej przyrody to istny majstersztyk. I do tego te autoironiczne wstawki typu: "A bałwan jestem!" - nie sposób się nie zaśmiać. Nie wszystko jest dla mnie zrozumiałe, ale też nie o to chodzi. Cóż, nie pozostaje nic innego, jak przekartkować rozwój prozy w wykonaniu alter ego Bunga.

Ciekawa pozycja, ciekawa. Niepotrzebnie przed lekturą doczytałam, że jest to literackie przetworzenie rzeczywistego romansu autora z aktorką Ireną Solską - podczas czytania, zamiast wytworzonej dzięki wyobraźni twarzy Bunga, nieustannie widziałam Witkacego (nie ujmując artyście "przystojności"). Po pierwszych kilkudziesięciu stronach miałam ochotę zrezygnować, ponieważ to,...