Jak na razie jest to najlepsza książka z Serii Plus Minus 16, jaką czytałam. Klimatem przypomina nieco 19 razy Katherine Greena, ale jest znacznie bardziej ambitna i dynamiczna. Do tej pozycji pochodziłam dość sceptycznie, ponieważ moje ostatnie spotkanie z inną książką z tej serii (Niechcianą, recenzja wkrótce) skończyło się niezbyt dobrze, jednak ta powieść była strzałem w dziesiątkę.

Pierwsze, co zwróciło moją uwagę na tę książkę, to okładka. Przyjrzyjmy się jej dokładniej: jest utrzymana w jasnych, żywych barwach, kojarzących się z wakacjami. Przedstawia ona trumnę - ale nie byle jaką, bo pomarańczową trumnę - a w tle obejmującą się parę. W trumnę wbita jest też strzała, przeszywająca namalowane na niej serce. Potencjalny czytelnik nie ma już wątpliwości: to będzie książka o wakacyjnej miłości. Ale pozory mylą - kto by przypuszczał, że powieść o tak interesującej okładce i tytule tak naprawdę będzie opowiadać o krwi na asfalcie, gangsterach, Caritasie, żonach marynarzy i tajemniczych korkodulach? Ja na pewno nie. A te wszystkie elementy w połączeniu z rewelacyjną szatą graficzną, kremowym papierem i twardą okładką dały nam mieszankę wręcz wybuchową. Co tu dużo mówić - książka jest świetna!

Naszych głównych bohaterów poznajemy w jakże ciekawych okolicznościach: zakochana dziewczyna, na co dzień pomagająca rodzicom na straganie przygląda się jak wybranek jej serca, syn znanego dyrektora okolicznego zakładu pogrzebowego zabij... dotkliwie pobija kolegę z klasy. Od tego momentu Małgosia i Wiktor stają się już nierozłączni, a akcja zaczyna pędzić jak szalona. Nasi bohaterowie wplątują się w kilka afer, przeżywają niezapomniane wakacyjne przygody i zostają wolontariuszami w ośrodku Caritasu. Autor z powodzeniem wykreował liczne grono głównych postaci: nieśmiałą Małgosię, zamkniętego w sobie Wiktora, jego despotycznego ojca i wiecznie nieobecną matkę, a także Turka Arturka - dorabiającego na straganie rodziców Małgosi marzyciela, który zawsze o czymś zapomina.

"Faceci rozwijają się do czwartego roku życia, a potem już tylko rosną"

Kazimierz Szymeczko poprowadził narrację raz ze strony Wiktora, raz ze strony Małgosi. Jedyny problem w tym, że podczas większości wydarzeń oboje główni bohaterowie byli razem, więc kiedy czytelnik już przeczytał o jakimś zdarzeniu od strony Wiktora, wersja Małgosi była niemalże identyczna, a powtarzane miejsca i dialogi były po prostu nudne - to chyba jedna rzecz, do jakiej mogę się przyczepić w tej książce. Prócz tego powieść bardzo mi się podobała - autor lekko i przystępnie z nieodłącznym wszechobecnym humorem opowiedział nam pasjonującą historię Wiktora i Małgosi, a jednocześnie napisał książkę bardzo ambitną i mówiącą o ważnych sprawach. Znakomicie poradził sobie z wątkiem wolontariatu bohaterów w ośrodku Caritasu, nie mówiąc już o świetnym, nieprzewidywalnym zakończeniu.

"(…)Pan Gemander też jest z naszej dzielnicy. I jeszcze kilkudziesięciu innych halembian, którzy muszą trzymać się razem. Może już tylko kilkunastu. Sto lat temu dzielnica miała dwa tysiące trzystu mieszkańców. Teraz ma dwadzieścia pięć tysięcy. Nie twierdzę, że mieszkają tu anioły. Reymont napisał w „Chłopach”: „W gromadzie żyję, to i z gromadą trzymam”. Gromada składa się z ludzi. Z takich Danielów, Naocznych, Hetmanioków, Gemanderów. Idź na nowy cmentarz i poczytaj nazwiska na tablicach przy krzyżu. Albo na stary rudzki. Tam już leżą pokolenia chłopaków z naszej ulicy, która stoi, jak stała, choć coraz trudniej się połapać kto jest kim."

Książka jest jednym słowem bardzo, bardzo dobra i już nie mogę się doczekać chwili, gdy poznam inne powieści tego autora. Kopidoł i Kwiaciareczka okazał się być fenomenalną lekturą na nudne upalne wakacyjne popołudnie, o której z pewnością długo nie zapomnę. Ostatnimi czasy literatura obyczajowa dla młodzieży, POLSKA literatura obyczajowa dla młodzieży bardzo kuleje, tym bardziej więc cieszę się, że natrafiłam na tę książkę. Gorąco polecam - gwarantuję, że każdy z Was pokocha historię Małgosi i Wiktora!

recenzja pochodzi z mojego bloga; http://zakochana-w-ksiazkach-i-w-czekoladzie.blogspot.com/2014/07/79-kopido-i-kwiaciareczka-kazimierz.html#more

Jak na razie jest to najlepsza książka z Serii Plus Minus 16, jaką czytałam. Klimatem przypomina nieco 19 razy Katherine Greena, ale jest znacznie bardziej ambitna i dynamiczna. Do tej pozycji pochodziłam dość sceptycznie, ponieważ moje ostatnie spotkanie z inną książką z tej serii (Niechcianą, recenzja wkrótce) skończyło się niezbyt dobrze, jednak ta powieść była strzałem...