Lektura wciąga od samego początku (gdy z lekkim niedowierzaniem poznajemy motywy, które popchnęły głównego bohatera do zainteresowania się wolontariatem) aż po fragmenty opisujące zaangażowanego w walkę człowieka, który musiał na nowo zdefiniować swoje życie i obecność w tym miejscu. Grennan zabiera nas w podróż, która nie polega na zasypywaniu czytelnika szczegółami z życia podróżnika. Kiedy Conor uczestniczy w podróży przez Himalaje do wiosek, w których urodziły się dzieci, nie epatuje czytelnika opisami (z pewnością) malowniczych krajobrazów, skupia się tylko na rzeczach istotnych.

Siła opowieści o Małych Książętach wynika również z faktu, że autor, jak sam mówi, pisał ją z wielką przyjemnością, a wynikała ona z powrotu do chwil, które spędził z dziećmi. Wyraźnie buduje ona pozytywny wydźwięk całości. Sam autor wprost mówi o tym, że to również ich opowieść. Opowieść dzieci, które „zmieniły jego serce”, a potem zainspirowały do wyruszenia w ryzykowaną podróż, aby odnaleźć ich rodziny i pozostałe didi: Zatytułowałem książkę Mali Książęta ponieważ nie mogło być mowy o innej nazwie.

Autor podkreśla jednocześnie, iż w trakcie pisania zdał sobie sprawę, że to nie tylko ich opowieść, ale historia ilustrująca pewien przypadek. Przypadek człowieka, który bez odpowiednich umiejętności, głębokiej pasji do wolontariatu, pragnienia, by zmieniać czyjeś życie, odnajduje w sobie wiele poświęcenia, by walczyć o lepsze życie dzieci cierpiących po drugiej stronie globu.

Jeżeli ktoś na tym etapie lektury recenzji sądzi, że to opowieść bohatera o bohaterze, to natychmiast odpowiadam: i tak i nie. Tak, ponieważ Grennan z czasem poświęca się walce z obecnym w Nepalu procederem handlu dziećmi i jego skutkami. Robi wszystko, co w jego mocy, aby nieść pomoc poszkodowanym oraz ich rodzinom: poszukując dzieci, odbierając je handlarzom, opiekując się nimi na szpitalnym oddziale dla niedożywionych, wreszcie wyruszając w górzyste tereny oddalone kilkaset kilometrów od Domu Małego Księcia. Żeby odszukać rodziny swoich podopiecznych.

Ale "Mali książęta" to nie tylko bohaterska historia. Grennan opisuje swoje perypetie ze wszystkimi wzlotami i upadkami. Nie boi się boleśnie rozprawić na jej kartach ze swoją początkową naiwnością, oportunizmem i myśleniem człowieka ucywilizowanego (traktującego pracę wolontariusza jako wymówkę i pretekst). Nie boi się też opisywać swoich lęków, porażek, myśli małych i płochych i jest przy tym całkowicie szczery z czytelnikiem.


Historia Grenanna to dowód na to, ile może dać zaangażowanie i jak bardzo zmienić życie. Zmienić w sposób, którego nie moglibyśmy sobie wyobrazić. To również potwierdzenie tego, że wystarczy czasem niewiele, by pokazać, ujawnić swoją dobrą wolę, a z tego miejsca już niewiele do niesienia pomocy innym.

Książka Grennana nie jest jednak lekcją moralizatorstwa. Nie takie książki lubi przecież czytać sam autor. Morał wypływa z tej historii jakby mimochodem. Lektura zamiast wszechobecnych pouczeń, dostarcza emocji związanych z nadzieją, poruszeniem losem dzieci, wzruszeniami. Grennanowi udało się pokazać brutalne kulisy nepalskiego konfliktu domowego, bezwzględnej chęci uzyskania zysku kosztem istot niewinnych, w sposób, który sprawia, że jesteśmy jednak pełni nadziei.

Moja kompletna recenzja Małych Książąt znajduje się pod tym linkiem:
http://kulturaonline.pl/mali,ksiazeta,opowiesc,prawdziwa,tytul,artykul,17259.html
zachęcam przeczytania i komentowania

Lektura wciąga od samego początku (gdy z lekkim niedowierzaniem poznajemy motywy, które popchnęły głównego bohatera do zainteresowania się wolontariatem) aż po fragmenty opisujące zaangażowanego w walkę człowieka, który musiał na nowo zdefiniować swoje życie i obecność w tym miejscu. Grennan zabiera nas w podróż, która nie polega na zasypywaniu czytelnika szczegółami z...