Wyjaśniająco. Slayer zalicza się do mojej muzycznej piątki wszech czasów. Usytuowani są po moim absolucie Kacie obok Mety, Theatre of Tragedy i Death dlatego pot zrosił moje czoło gdy wziąłem książkę do ręki. Podnieta naprawdę była. Poniżej wrażenia:

Plusy ujemne, jak mawiają prezydenci:
- Joel McIver nie ma przesadnego talentu do pióra. Szczerze pisząc ze względu na tematykę byłem pewien że wciągnę pozycję nosem a tu ku mojemu zdziwieniu było sporo męczenia buły. Czytałem niejedną lepiej napisaną biografię.
- Maniera o której kilka osób pisało a która nie tylko irytuje ale i męczy czyli recenzowanie każdej płyty utwór po utworze z pozycji ex cathedra. Autor akurat dla mnie, i pewnie nie tylko, nie jest jakimś autorytetem muzycznym więc mógł to sobie darować bo to nie tylko nudziło ale i irytowało. Dużo ciekawsze byłoby na przykład przytoczenie kilku recenzji płyt lub ich fragmentów z tamtego okresu i przede wszystkim reakcji fanów jakie wywołał podówczas dany album. Podanie na przykład jego sprzedaży też by się przydało. Tych rzeczy albo nie ma albo są traktowane po łebku. Zamiast tego mamy nudne mądrości pana recenzenta.
- Błędy i nieścisłości szczęśliwie poprawiane w przypisach. Każdemu się może zdarzyć niemniej ich liczba jednak trochę zaskakuje.

Plusy dodatnie:
- Ta książka jest naprawdę sporą skarbnicą informacji o kapeli. Można się z niej sporo o legendarnej załodze dowiedzieć.
- Książka jest świetną lekcją historii jednego z najważniejszych, jeżeli nie najważniejszego, z odłamów metalu czyli thrashu i choćby przez to warto żeby ludzie słuchający ciężkiej muzy się z nią zapoznali. Świetnie bowiem opisuje wykluwanie się stylu, inspirację, rozwój, następstwa (np. powstanie death metalu). Choćby przez to warto tę książkę przeczytać.

I to chyba tyle ode mnie. Moim zdaniem warto, niemniej do pogłębienia wiedzy na temat np. Metalliki wybiorę sobie innego autora. Generalnie to pozycja stricte dla fanów kapeli i metalu. Nie sądzę aby autor swoim kunsztem i warsztatem zachęcił jakiegoś laika do sięgnięcia po klasykę metalu jakim bezapelacyjnie jest Slayer, także warto ale bez przesady.

Wyjaśniająco. Slayer zalicza się do mojej muzycznej piątki wszech czasów. Usytuowani są po moim absolucie Kacie obok Mety, Theatre of Tragedy i Death dlatego pot zrosił moje czoło gdy wziąłem książkę do ręki. Podnieta naprawdę była. Poniżej wrażenia:

Plusy ujemne, jak mawiają prezydenci:
- Joel McIver nie ma przesadnego talentu do pióra. Szczerze pisząc ze względu na...