„Latarnik" ma podobną konstrukcję, jak wszystkie poprzednie książki serii, wiec pod tym względem czytelnik nie czuje się zaskoczony. Sama intryga początkowo wydaje się dość nudna, powoli się rozkręca, zawiera kilka powtórzeń, jakoś tak początek mnie zawiódł, bo ileż razy można czytać o Annie męczennicy, czy Erlingu, który znowu dał się wyrolować. Potem na szczęście zaczyna się trochę komplikować zarówno życie prywatne niektórych bohaterów jak i śledztwo i robi się bardzo ciekawie. Poza tym dużym plusem w „Latarniku" jest niewielki udział Eriki w śledztwie- autorka jest tu bardzo niekonsekwentna, kiedy Bertil robi głupoty Läckberg opisuje to z ironią, kiedy robi to Erika- same ochy i achy. Przyznaję, jestem subiektywna, nie lubię tej bohaterki, jej wścibstwa i barku taktu.

Na minus przemawia też historia dziewiętnastowieczna- skądinąd ciekawa- tylko całkiem niezwiązana z głównym tematem, tak zresztą jak niepotrzebny, moim zdaniem, był wątek duchów.

Za to na duży plus zasługuje sama intryga, poplątanie wątków i podejrzeń, czytelnikowi od początku wydaje się, że wie, potem jednak wszytko staje na głowie. Całość więc ma więcej plusów niż minusów i w mojej ocenie zasłużyła na 7 gwiazdek.

„Latarnik" ma podobną konstrukcję, jak wszystkie poprzednie książki serii, wiec pod tym względem czytelnik nie czuje się zaskoczony. Sama intryga początkowo wydaje się dość nudna, powoli się rozkręca, zawiera kilka powtórzeń, jakoś tak początek mnie zawiódł, bo ileż razy można czytać o Annie męczennicy, czy Erlingu, który znowu dał się wyrolować. Potem na szczęście zaczyna...