Wszystkie chcemy kochać i być kochane. Ta historia, która zaczyna się w latach dwudziestych, a kończy współcześnie, jest właśnie o tym.

O mężczyznach, którzy pozwalają się kochać, i o tych, którzy nas kochają. O miłości, zdradzie, samotności.

O przyjaźni i wspólnym piciu herbaty z cynamonem.

O ogrodach, tajemnicach krakowskich zaułków i gotowaniu.

O nas, bo każda z nas ma swoje Różany.

Dworek w Różanach to rodzinny dom Zosi Boruckiej, która żyje tam szczęśliwie z ojcem, swoją dawną nianią Zuzanną, wśród przyjaciół. Z pasją zajmuje się kwiatowym ogrodem oraz ekologicznymi uprawami. I marzy o założeniu rodziny z Krzysztofem, którego kocha od dawna.
Jednak życie bywa przewrotne – rodzina Boruckich traci ukochane Różany. W Krakowie Zosia zaczyna nowe, zupełnie inne życie. Czy zazna jeszcze radości i szczęścia? Spełni marzenia o miłości? Czy otuchę i wsparcie da jej Krzysztof czy Eryk – przyjaciel, który nie ukrywa, że chciałby być kimś więcej?

Romantyczna opowieść o miłości, przyjaźni i rodzinie. O tym, że chcemy kochać i być kochane. O przyjemności, jaką czerpiemy z drobnych rzeczy: zapachu świeżego chleba, smaku konfitury z czereśni, feerii barw różanego ogrodu, spotkań z bliskimi. O radości życia. O szczęściu.

Jakoś nie darzę sympatią osoby Krzysztofa i uważam, że Zosia darząc go tak beznadziejną miłością źle robi. Szczególnie mając zawsze obok siebie Eryka. To z nim powinna być, to w nim powinna się zakochać. Ale jak wiadomo z miłością nie ma żartów przychodzi niespodziewanie i sama decyduje.

Książkę bardzo fajnie się czyta. Taka swojska opowiastka o szukaniu swojego miejsca na ziemi oraz o poszukiwaniu miłość. Aż żal, że książka się skończyła.

Czytając książkę dzięki Zosi poznajemy tajniki ogrodnictwa o jakich wiedzą tylko osoby zajmujące się tą dziedziną. Jak i również poznajemy zakątki Krakowa, które zwykłemu turyście są obce. Poznajemy Kraków od strony rodowitego Krakowiaka.

Coś czego nie wiedziałam, a dowiedziałam się z tejże książki. A mianowicie w Krakowie w kościele Kapucynów jest ruchoma szopka. Przed leżącym w żłóbku Jezuskiem, Maryją w białym welonie i młodym, przystojnym Józefem przesuwają się przy wtórze kolęd pasterze, pielgrzymi, żebracy, kosynierzy, królowie. Figury to: Bolesław Chrobry, Jan Sobieski, Tadeusz Kościuszko, kardynał Wyszyński, Papież. Anioł stojący po lewej pociąga za sznur i rozlega się dźwięk dzwonu. Szumi woda w małym wodospadzie. Tatry przechodzą w krakowskie mury z Bramą Floriańską, a w tle majaczy Jerozolima. W stajence pojawia się także smok wawelski.

Wszystkie chcemy kochać i być kochane. Ta historia, która zaczyna się w latach dwudziestych, a kończy współcześnie, jest właśnie o tym.

O mężczyznach, którzy pozwalają się kochać, i o tych, którzy nas kochają. O miłości, zdradzie, samotności.

O przyjaźni i wspólnym piciu herbaty z cynamonem.

O ogrodach, tajemnicach krakowskich zaułków i gotowaniu.

O nas, bo każda z...