Historie ośmiu gwiazd kina i teatru Polski międzywojennej, okraszone jak to u pana Sławomira bywa, sporą ilością anegdot, ploteczek, śmieszności i wzruszeń. Smosarska, Bodo, Jaracz, Halama, Fertner to nazwiska, które większość z nas zna – mimo to udało się autorowi kilkakroć mnie zaskoczyć. Najbardziej chyba poruszyła mnie historia Stefana Jaracza i jego choroby alkoholowej oraz - znana mi w zarysie już przedtem – biografia Eugeniusza Bodo, okraszona jego ostatnim, obozowym zdjęciem... Mój Boże, jakie smutne jest to zdjęcie... Nie zabrakło także opowieści wyjątkowo zabawnych, przy których się uśmiałam się jak mrówka (dobra rada: nie czytać o 3 w nocy, wówczas domownicy wstają i sprawdzają, czy delikwent jeszcze nie zwariował). Dawno się tak nie ubawiłam, jak przy perypetiach „piosenkarskich” Lucjana Królickiego, mrożących krew w żyłach noclegach w trumnie czy wizji Toli Mankiewiczówny walczącej z gołębiami.

Sporo osób zarzuca autorowi, że de facto tylko zbiera rózne historie po cudzych książkach, ale kurczę, to też trzeba umieć – i on umie. Książka jest napisana lekko i sympatycznie, a jednocześnie bardzo porządną polszczyzną, bez typowych dla biografii koszmarków językowych. W porównaniu z innymi tego rodzaju publikacjami, np. książką Shelley Klein czy opowieścią o Macie Hari Philippe'a Colasa, Koper naprawdę zasługuje na wysokie noty za styl. Jedyne, co mogę mu zarzucić, to wtręty pełne zadziwienia, jak osoba trzydziestoletnia może nie mieć „związków intymych”. „Trzy kobiety na kilkanaście lat życia wolnego mężczyzny to raczej niewiele”. Podobne słowa padają przy okazji opowieści o Smosarskiej, okraszone wykrzyknikiem. Serio? Autor brzmi tu jak sprośny wujek Kazio, nie jak szanujący się pisarz. Nieliczne zastoje w lekturze powodował także spora proporcjonalnie ilość cytatów z Boya, którego osobiście nie znoszę i omijam, jak się tylko da – chyba, że chodzi o tłumaczenie liteatury francuskiej. No, ale to już kwestia mojego gustu, autora się czepnąć nie można. Ewentualnie za kuriozalne stwierdzenie, że „Boy był apolityczny” – chyba każdy wie, że nie był. Wolałabym także, by zdjęcia opublikowano na lepszej jakości papierze. W dzisiejszych czasach publikowanie zdjęć w formie wkładki na kredzie stanowi właściwie normę i nie bardzo rozumiem, czemu w tym przypadku tego nie zrobiono – zapewne z oszczędności (książka kosztuje mniej, szybciej się sprzedała, cieszy się popularnością).

Książkę polecam osobom, które szukają sympatycznej, ale nie pustej rozrywki. Takiej, która rozrusza szare komórki i połechce je ironiczno-inteligenckim żartem, ale też nie będzie ich katować filozoficznymi elaboratami. Ot, gawęda na temat czasów, które mają swój urok.

Historie ośmiu gwiazd kina i teatru Polski międzywojennej, okraszone jak to u pana Sławomira bywa, sporą ilością anegdot, ploteczek, śmieszności i wzruszeń. Smosarska, Bodo, Jaracz, Halama, Fertner to nazwiska, które większość z nas zna – mimo to udało się autorowi kilkakroć mnie zaskoczyć. Najbardziej chyba poruszyła mnie historia Stefana Jaracza i jego choroby...