Żył sobie w XIX-wiecznej Rosji tytułowy idiota, książę Lew Nikołajewicz Myszkin, jak był postrzegany przez otaczających go ludzi tego nietrudno się domyślić. Tylko czy naprawdę nim był? A może co innego było jego problemem? Jak ocenić jego wybory i znajomych? Uważam, że tylko dwa ostatnie pytania warte są rozważenia, bowiem odpowiedź na pierwsze jest dla mnie jasna.

"Idiota" to książka smutna i pewnym sensie brutalna. Świat wykreowany przez Dostojewskiego jest dalej poplątany, niekiedy nawet pomylony. Bohaterowie pełni pasji, namiętności, obłędu, zmiennych humorów. Na tym tle Myszkin wydaje się niekiedy oazą spokoju, a przecież ten kto czytał książkę wie, że i nim targały spore emocje. Nihilizm, krytyka ówczesnego społeczeństwa, różne filozoficzne dysputy, ulotność myśli i zdarzeń - to jakby się nie zmienia u Dostojewskiego, zmienia się za to główna idea utworu. Choć przyznam, że wiele motywów się powtarza.

Miłość w tej książce nie stanowi dobrego wzoru dla innych. Takiej najlepiej jest uniknąć. Przyznaję, że dość często nie rozumiałam zachowania bohaterów, a główne postacie kobiece nie wzbudziły mojej sympatii, za to księcia polubiłam, mimo jego pewnych wad. Zakończenie łamie serce.

Żył sobie w XIX-wiecznej Rosji tytułowy idiota, książę Lew Nikołajewicz Myszkin, jak był postrzegany przez otaczających go ludzi tego nietrudno się domyślić. Tylko czy naprawdę nim był? A może co innego było jego problemem? Jak ocenić jego wybory i znajomych? Uważam, że tylko dwa ostatnie pytania warte są rozważenia, bowiem odpowiedź na pierwsze jest dla mnie...