W ramach pospiesznego cyklu wydawniczego trzeba miłosiernie traktować niedoróbki redakcyjne. Dobrze, że rekompensuje to dobry język autora - tomik czyta się lekko i przyjemnie.
Treść. Cóż, każdy z czterech wątków mógłby zapełnić osobny tom, a i to byłoby mało. Pomysł połączenia kilku dziedzin sztuki scenicznej i kinowej w jedno logiczny, ale powodujący, że czytelnik otrzymuje informacje zdawkowe, podstawowe niemalże, do tego nieco anegdot i dziwi się, że to już koniec. Tak jest z filmem, teatrem, kabaretem i rewią. I tak więcej dowiedziałem się o organizacji teatrów w Warszawie niż o przedstawieniach. Wśród zdjęć (choć ogólnie nie jest źle) nie odnalazłem fotografii Elżbiety Barszczewskiej, Ludwika Solskiego, Karola Leszczyńskiego, Jana Kreczmara, Jacka Woszczerowicza, Aleksandra Zelwerowicza. To tylko wybrane nazwiska wielkich sceny międzywojnia. Ciekawym zabiegiem (s. 12) było też skrócenie Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej do liter TKKF.
Kino. Na początek zdjęcie Igo Syma, o którego niechlubnym życiorysie w tekście ani słowa. Co prawda kolaborował i donosił podczas wojny, ale był podejrzewany o działalność szpiegowską na rzecz Niemiec jeszcze przed 1939 r. Co do repertuaru, to podano wiele tytułów, padają też nazwiska aktorów, ale to chyba za mało. Niewiele jest informacji o reżyserach, a tym bardziej o innych twórcach filmu. No i brak przybliżenia produkcji - jakieś oceny, opinie o poszczególnych tytułach - zbyt mało tego. Do zdjęć też można mieć zastrzeżenia.
Kabaret. Wielki tego światka, Fryderyk Jarosy, nie odczekał się choć akapitu na swój temat. Zresztą o niektórych aktorach (różnych muz), np. Eugeniuszu Bodo, też za wiele się nie dowiedziałem. Oprócz kilku tytułów piosenek nie ma informacji o repertuarze kabaretowym - skeczach, piosenkach, monologach. Wielka szkoda.
Rewia. Stosunkowo najlepiej wygląda, ale to też tylko pływanie po wierzchu fali i blisko brzegu. Kolejne rozdziały - o Lwowskiej fali i piciu w lokalach - wystarczająco, tylko po co wielkie zdjęcia knajp warszawskich?
Dwa kolejne rozdziały, choć plotkarskie i anegdotyczne, są przynajmniej ciekawe, bo pokazują światek cyganerii od środka. Tak więc Miłość, skandale i... oraz ...i szczęśliwe związki gwiazd trochę przybliżają atmosferę tamtych czasów i lokalów. Obie zagraniczne kariery - Poli Negri i Jana Kiepury - jak najbardziej na miejscu, dobrze, że doczekały się wnikliwszego potraktowania. Szkoda, że chyba najsłynniejsza postać rewiowo-aktorskiego stanu - Hanka Ordonówna, nie znalazła miejsca w tym tomie.
Ciekawe, że chociaż w każdej ze sztuk, omawianych w tomie, pojawiali się twórcy i wykonawcy żydowscy, nie ma o nich mowy. Gdzie więc szmoncesy z rewii, gdzie twórczość filmowa?
Dla czytelnika nie mającego pojęcia o kinie, teatrze, rewii dwudziestolecia - całkiem niezłe wprowadzenie. Ale dla każdego innego odbiorcy - duży niedosyt.

W ramach pospiesznego cyklu wydawniczego trzeba miłosiernie traktować niedoróbki redakcyjne. Dobrze, że rekompensuje to dobry język autora - tomik czyta się lekko i przyjemnie.
Treść. Cóż, każdy z czterech wątków mógłby zapełnić osobny tom, a i to byłoby mało. Pomysł połączenia kilku dziedzin sztuki scenicznej i kinowej w jedno logiczny, ale powodujący, że czytelnik...