W ramach pospiesznego cyklu wydawniczego trzeba miłosiernie traktować niedoróbki redakcyjne. Dobrze, że rekompensuje to dobry język autora - tomik czyta się lekko i przyjemnie.
Treść. Cóż, każdy z czterech wątków mógłby zapełnić osobny tom, a i to byłoby mało. Pomysł połączenia kilku dziedzin sztuki scenicznej i kinowej w jedno logiczny, ale powodujący, że czytelnik otrzymuje informacje zdawkowe, podstawowe niemalże, do tego nieco anegdot i dziwi się, że to już koniec. Tak jest z filmem, teatrem, kabaretem i rewią. I tak więcej dowiedziałem się o organizacji teatrów w Warszawie niż o przedstawieniach. Wśród zdjęć (choć ogólnie nie jest źle) nie odnalazłem fotografii Elżbiety Barszczewskiej, Ludwika Solskiego, Karola Leszczyńskiego, Jana Kreczmara, Jacka Woszczerowicza, Aleksandra Zelwerowicza. To tylko wybrane nazwiska wielkich sceny międzywojnia. Ciekawym zabiegiem (s. 12) było też skrócenie Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej do liter TKKF.
Kino. Na początek zdjęcie Igo Syma, o którego niechlubnym życiorysie w tekście ani słowa. Co prawda kolaborował i donosił podczas wojny, ale był podejrzewany o działalność szpiegowską na rzecz Niemiec jeszcze przed 1939 r. Co do repertuaru, to podano wiele tytułów, padają też nazwiska aktorów, ale to chyba za mało. Niewiele jest informacji o reżyserach, a tym bardziej o innych twórcach filmu. No i brak przybliżenia produkcji - jakieś oceny, opinie o poszczególnych tytułach - zbyt mało tego. Do zdjęć też można mieć zastrzeżenia.
Kabaret. Wielki tego światka, Fryderyk Jarosy, nie odczekał się choć akapitu na swój temat. Zresztą o niektórych aktorach (różnych muz),np. Eugeniuszu Bodo, też za wiele się nie dowiedziałem. Oprócz kilku tytułów piosenek nie ma informacji o repertuarze kabaretowym - skeczach, piosenkach, monologach. Wielka szkoda.
Rewia. Stosunkowo najlepiej wygląda, ale to też tylko pływanie po wierzchu fali i blisko brzegu. Kolejne rozdziały - o Lwowskiej fali i piciu w lokalach - wystarczająco, tylko po co wielkie zdjęcia knajp warszawskich?
Dwa kolejne rozdziały, choć plotkarskie i anegdotyczne, są przynajmniej ciekawe, bo pokazują światek cyganerii od środka. Tak więc Miłość, skandale i... oraz ...i szczęśliwe związki gwiazd trochę przybliżają atmosferę tamtych czasów i lokalów. Obie zagraniczne kariery - Poli Negri i Jana Kiepury - jak najbardziej na miejscu, dobrze, że doczekały się wnikliwszego potraktowania. Szkoda, że chyba najsłynniejsza postać rewiowo-aktorskiego stanu - Hanka Ordonówna, nie znalazła miejsca w tym tomie.
Ciekawe, że chociaż w każdej ze sztuk, omawianych w tomie, pojawiali się twórcy i wykonawcy żydowscy, nie ma o nich mowy. Gdzie więc szmoncesy z rewii, gdzie twórczość filmowa?
Dla czytelnika nie mającego pojęcia o kinie, teatrze, rewii dwudziestolecia - całkiem niezłe wprowadzenie. Ale dla każdego innego odbiorcy - duży niedosyt.

W ramach pospiesznego cyklu wydawniczego trzeba miłosiernie traktować niedoróbki redakcyjne. Dobrze, że rekompensuje to dobry język autora - tomik czyta się lekko i przyjemnie.
Treść. Cóż, każdy z czterech wątków mógłby zapełnić osobny tom, a i to byłoby mało. Pomysł połączenia kilku dziedzin sztuki scenicznej i kinowej w jedno logiczny, ale powodujący, że czytelnik...

Książka z serii "Dwudziestolecie Międzywojenne" poświęcona kinu, teatrowi i kabaretowi to na pewno ciekawa propozycja ze względu na bogaty materiał ilustracyjny, wiele unikalnych zdjęć przedstawia nie tylko bohaterów świata sztuki ówczesnych czasów, ale także kulisy pracy scenicznej lub filmowej oraz widoki dawnej Warszawy. Sama książka jest raczej skrótowym przedstawieniem tego co się działo w Dwudziestoleciu Międzywojennym na scenach i na ekranie. Warto po tę książkę sięgnąć, jeśli zaczyna się przygodę z opisywaną epoką. Dla osób, które już wcześniej czytały inne książki Sławomira Kopera lub innych autorów poświęcone latom międzywojennym w Polsce, lektura tej będzie przypomnieniem i utrwaleniem wiadomości.

Książka z serii "Dwudziestolecie Międzywojenne" poświęcona kinu, teatrowi i kabaretowi to na pewno ciekawa propozycja ze względu na bogaty materiał ilustracyjny, wiele unikalnych zdjęć przedstawia nie tylko bohaterów świata sztuki ówczesnych czasów, ale także kulisy pracy scenicznej lub filmowej oraz widoki dawnej Warszawy. Sama książka jest raczej skrótowym przedstawieniem...

Zdjęcia <3

Zdjęcia <3

Lata dwudzieste lata trzydzieste...
Chciało by się zaśpiewać wraz z Ludmiłą Warzechą. To szczególny okres dla wielu osób będącym synonimem iddylicznego świata, w którym ludzie żyli beztrosko, szampan lał sie strumieniami a w dobrym tonie było przesaidywanie w kinach czy teatrach. Rzeczywistość powojenna wygladała nieco inaczej, jednakże nie można zabrać tym czasom magii, jaka działa się na deskach teatrów i salach kinowych. To własnie o kinach teatrach, kabaretach jest drugi tom z serii dwudziestolecie miedzy wojenne. Opracowania dokonał Sławomir Koper- historyk pasjonat historii obyczajowości lat minionych. To przyjemna lektura, nie tylko dla znawców tematu, ale przede wszystkim dla chcących poszerzyć swoją wiedzę w tym zakresie. Publikacja lekka, ciekawa, merytoryczna, z wieloma fotografiami tamtych lat. Autor nie pozwala zapomnieć czytelnikowi o takich gwiazdach jak Hanka Ordonówka, Eugeniusz Bodo, Jan Kiepura czy Pola Negri. Opisuje także postaci, o których pamięć powoli się zaciera, a których rola w kreowaniu świata sceny i obrazu była nie do przecenienia. Z wielką ciekawością poszukam innych tomów z tej serii by poznać kolejne twarze dwudziestolecia międzywojennego.

Lata dwudzieste lata trzydzieste...
Chciało by się zaśpiewać wraz z Ludmiłą Warzechą. To szczególny okres dla wielu osób będącym synonimem iddylicznego świata, w którym ludzie żyli beztrosko, szampan lał sie strumieniami a w dobrym tonie było przesaidywanie w kinach czy teatrach. Rzeczywistość powojenna wygladała nieco inaczej, jednakże nie można zabrać tym czasom magii,...

Rewelacja... choć z jednym zastrzeżeniem: nie potrafię uczciwie oddzielić mojego oczarowania tą epoką od profesjonalnej oceny książek tego typu - jedno nieuchronnie wpływa na drugie :]. Niemniej obiektywnie można chyba stwierdzić, że same zdjęcia, niektóre prawdziwe białe międzywojenne kruki :) są świetne.

Rewelacja... choć z jednym zastrzeżeniem: nie potrafię uczciwie oddzielić mojego oczarowania tą epoką od profesjonalnej oceny książek tego typu - jedno nieuchronnie wpływa na drugie :]. Niemniej obiektywnie można chyba stwierdzić, że same zdjęcia, niektóre prawdziwe białe międzywojenne kruki :) są świetne.