To jedna z książek mojego dzieciństwa, która zrobiła na mnie wielkie wrażenie, a Edmund Niziurski stał się jednym z ulubionych pisarzy. Pomyślałem, powrócę po latach, zeby sprawdzić czy rzeczywiście było czym się zachwycać. Fabuła ma w gruncie rzeczy trzy warstwy. Wątek przygodowy jest najwyższej klasy na "dychę". Druga warstwa to szkolna dydaktyka tak charakterystyczna dla Niziurskiego, podana jak zwykle nienachalnie i z wyczuciem. Jednak całość psuje warstwa propagandowa wczesnego PRLu. Jako dziecko w ogóle jej nie wyczułem czyli "brawa" dla autora, ale... Co innego gdyby autor pisał książkę młodzieżowo przygodową, w której od przypadku znalazłyby się jakieś propagandowe wtręty, ale ewidentnie propaganda to podstawowe założenie książki, a wątek przygodowy to tylko niezbędny kwiatek dla przyciągnięcia młodzieżowego czytelnika i nafaszerowania go politycznie. Autor zresztą w tekście nie kryje, jaka literatura była dla niego wzorcem, mlodzieżowe radzieckie przygodówki dla pionierów. Dzisiaj trudno nie czuć irytacji przesytem instruktażu politycznego i bardzo to zaniża wartość książki, którą bez tego bagażu oceniałbym na 9-10.

To jedna z książek mojego dzieciństwa, która zrobiła na mnie wielkie wrażenie, a Edmund Niziurski stał się jednym z ulubionych pisarzy. Pomyślałem, powrócę po latach, zeby sprawdzić czy rzeczywiście było czym się zachwycać. Fabuła ma w gruncie rzeczy trzy warstwy. Wątek przygodowy jest najwyższej klasy na "dychę". Druga warstwa to szkolna dydaktyka tak charakterystyczna dla...