Co za gniot!
To przede wszystkim nie jest książka o podróżach a jedynie użalanie się nad sobą autora w formie dziennika. O miejscach, które odwiedził nie dowiadujemy się praktycznie nic, poza oczywistymi faktami jak to, że na jarmarku świątecznym we Wiedniu są tłumy ludzi, albo że w miastach są chodniki. Nie chodzi autorowi, że chodniki są niedostosowane do niepełnosprawnych, po prostu stwierdza ich istnienie.
O świecie nic się nie dowiemy, więc o czym jest książka? O życiu autora, a właściwie Kevin użala się w niej na wszystkie nieszczęścia jakie spotkały jego lub jego rodzinę. Nie ma w niej nic pozytywnego, nie ma niczego co zachęcałoby do odbycia jakiejkolwiek podróży.
A co do zdjęć, które są motywem przewodnim to dam cytat samego Kevina i jego motywacji do ich robienia:
"Każde kolejne (zdjęcie) coś oznaczało, ułamki sekund zmieniały się w sekundy, potem w minuty, a mój dzień stopniowo wypełniał się poczuciem zwycięstwa, a może też i zemsty"
W innym miejscu również czytamy, że kieruje nim zemsta, a mnie aż skręca. Urodził się bez nóg, to normalne i wbrew pozorom całkiem ludzkie, że inni będą się na niego patrzeć! Co więcej, w pewnym momencie podróży spotyka człowieka bez nogi i też się na niego gapi i uwaga, robi mu zdjęcia, a w myślach komentuje, że jest mu niedobrze na jego widok!
Litości Kevinie.

Co za gniot!
To przede wszystkim nie jest książka o podróżach a jedynie użalanie się nad sobą autora w formie dziennika. O miejscach, które odwiedził nie dowiadujemy się praktycznie nic, poza oczywistymi faktami jak to, że na jarmarku świątecznym we Wiedniu są tłumy ludzi, albo że w miastach są chodniki. Nie chodzi autorowi, że chodniki są niedostosowane do...