Gabriel Garcia Marquez ,swą cudowną i niepowtarzalną opowieścią , objętą ramami najprzyjemniejszego dla oczu monologu z jakim przyszło mi się spotkać , zawierającego w sobie niczym zapomniana przez Świat i ludzi pierwotna jaskinia bezcennych skarbów, wszystkie potrzebne aspekty do stworzenia arcydzieła, ukwiecające barwnością lekkości stylu autora, nasiąknięte jego nieprzeniknionymi pokładami niebanalnej wyobraźni jak i bezdennej wiedzy o naturze ludzkiej ,którego esencja odcisnęła się bezbarwnym dla oka śladem na poświacie mego nienawistnego uczucia nieograniczonej miłości jakim darzę książki ,szumiąca mi w uszach odgłosem trzepotu skrzydeł stada żółtych motyli , która zapewne stanie się moją oddaną towarzyską drogi ku starości.

Książka w mgnieniu oka porywa umysł czytelnika do " raju dzielonej samotności " , bez jakichkolwiek zapowiedzi czy przestróg,który bezbronny i jeszcze wilgotny od zalewających go wód rutyny codzienności ,doznaje wstrząsu tak przerażająco przyjemnego , że z pierwszymi stronami nie zauważa jak zamienia się w nałogowca uzależnionego od kolejnych dawek wijącej się niczym kobieta fabuły , dręczonego nieznanym dotąd uczuciem przemijalności i kruchości , balansując pomiędzy zaspokojeniem głodu szybkim połknięciem zawartości całych stron byleby dobrnąć do końca historii a opanowaniem z którym w przypływie wewnętrznej potrzeby pragnie się opóźnić ten pęd , zatrzymać czas, by bezkarnie móc delektować się smakiem każdej strony.

437-stronicowej opowieści oddałam kilka dni swojego życia dla ciężkiej do wyartykułowania satysfakcji , by pozostać z cichym odgłosem samozadowolenia, które pozwoli przez najbliższy czas przetrawić , przyswojone bezwiednie, poszczególne szczególiki pochowane w mrokach podświadomości.
Otwierając tą książkę ,przechodzi się przez wrota do Świata pełnego nieznanej mi dotąd magii, skrupulatnie strzeżonych tajemnic, elity niepowtarzalnie wyborowych bohaterów o których ciężko zapomnieć , pysznego idealizmu , godnego historycznych wzmianek oddania najróżnorodniejszym wartościom, mechanizmów nieuchronnych powtórzeń ,rozpaczliwego szaleństwa i wielu udręczonych serc niezdolnych do odczuwania szczęścia w miłości a tak ogniście rozpalonych samotnością . Znaleźć można tutaj ogromną dawkę wiedzy, życiowe obrazy spod powiek bystrych oczu ,żywiołowe wichry namiętności ale i smaczki egzystencjalno filozoficzne, które momentami zgrabnie przeplatając się z prostotą banału mieszczącego się w niektórych wyrażeniach, nie pozwalają na odstraszenie licznymi wątkami seksualnymi o zabarwieniu kazirodczym. Ironia, sarkazm oraz czarny humor którymi -w moim odczuciu- powieść jest usłana w stu procentach trafiły w mój gust, idealnie dopełniając kunszt autora.

Przez chwilę czułam się wręcz jak marionetka w której to książka pociągając za sznurki aktywowała we mnie najprzeróżniejsze uczucia i emocje
Cieszę się z tego bliskiego spotkania , w którym tak dokładnie przyszło mi przyjrzeć się specyfice mimo wszystko wyjątkowego błędnego koła.

Gabriel Garcia Marquez ,swą cudowną i niepowtarzalną opowieścią , objętą ramami najprzyjemniejszego dla oczu monologu z jakim przyszło mi się spotkać , zawierającego w sobie niczym zapomniana przez Świat i ludzi pierwotna jaskinia bezcennych skarbów, wszystkie potrzebne aspekty do stworzenia arcydzieła, ukwiecające barwnością lekkości stylu autora, nasiąknięte jego...