"You can close your eyes to the things you do not want to see, but you cannot close your heart to the things you do not want to feel."

O "Forbidden" słyszałam juz od dłuższego czasu i mimo ogromnych chęci wciąż odkładałam ją "na kiedyś" z naciskiem na "za parę lat", a wszystko za sprawą kontrowersyjnego tematu jaki porusza, a mianowicie kazirodztwa.

Jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki i tym razem pisząc to nie mam tutaj na myśli samego poruszanego problemu, ale tego jakie uczucia we mnie wzbudziła ta lektura.

Muszę zaznaczyć, że nie jest to powieść dla każdego, a już na pewno nie dla osób, które są uprzedzone i łatwo osądzają innych. W zasadzie można ją w pewnym sensie porównać do "Lolity" Vladimira Nabokova, gdzie mimo poruszanego tematu pedofilii - uznawanej przecież za najbardziej odrażający czyn, a tyczasem ilu z czytelników na końcu książki potrafiło usprawiedliwić Humberta? Wybaczyć mu? Żałować go? Pomimo czegoś tak odpychającego?
"Forbidden" będzie wzbudzać podobne sprzeczne emocje, ale kiedy wyjdzie się poza bariery normalności i otworzy na nieznane... wtedy można dostrzec, że nie wszystko jest tylko czarne i białe, ale są także odcienie szarości, które potrafią być na swój sposób piękne.

Nie zrozumcie mnie źle, ale nie uważam, że Tabitha Suzuma chce tutaj przedstawić kazirodztwo jako coś dobrego i go usprawiedliwiać, bardziej chce pokazać troszkę inna odsłonę miłości i to w sposób bardzo odważny.

Patrząc na głównych bohaterów - Lochan lat 17 i Maya lat 16 zmagaja się z bardzo poważnym i złozonym problemem. Ojciec opuścił ich rodzinę 5 lat temu pozostawiając piatkę dzieci razem z matką, która tych dzieci tak naprawde nie chce. Owa matka ma problem z alkoholem i pomieszane piorytety - konkubent ponad dzieci, imprezy ponad rachunki, papierosy ponad jedzeniem i ubraniem dla dzieci. Znika na całe dnie, a kiedy np. dzieje się coś z jej potomstwem, jej rolę musza przejąć Lochan lub Maya. To oni dbaja o dzieci, choć sami wciąż nimi są, to oni sprzatają, gotują, bawią się z trójką młodszego rodzeństwa, a wszystko po to, żeby opieka społeczna ich nie rozdzieliła. Kit - 13latek jest z całej trójki ich młodszego rodzeństwa największym utrapieniem. Wchodząc w wiek nastoletni zaczyna się buntować, sprawiać problemy, obracac się w nieodpowiednim towarzystwie... rozpad rodziny zaczyna wpływać na niego wywołując agresję.
Najmłodsza Willa to zaledwie 5 letnie dziecko, które tęskni za mamą, a Tiffin wciąż myśli tylko o kolegach i graniu w piłkę.
I tak dzień w dzień... Lochan i Maya zamiast pełnić rolę rodzeństwa tak naprawdę są rodzicami dla pozostałej trójki. Wspólnie się wspierają, pomagają w trudnych sytuacjach trzymając opiekę społeczna jak najdalej od ich rodziny.

A teraz między tym dwojgiem zaczyna rodzić się zakazane uczucie... uczucie z którym staraja się walczyć, o którym wiedzą że jest niemoralne... ale czy napewno złe? Czy złym może być coś co wydaje się być jednocześnie tak bardzo właściwe?

Muszę się do czegoś przyznać. Pomimo iż gdzieś z tyłu głowy coś ciągle podszeptywało "to jest złe" nie mogłam myśleć o tym dwojgu w negatywny sposób. Nawet przez chwilę. Oni nigdy nie byli dla siebie rodzeństwem, byli bratnimi duszami, przyjacółmi, jedynym wsparciem w tym chorym domu w jakim przyszło im żyć... Czy można ich winić za te uczucia? Oceńcie sami.

"You can close your eyes to the things you do not want to see, but you cannot close your heart to the things you do not want to feel."

O "Forbidden" słyszałam juz od dłuższego czasu i mimo ogromnych chęci wciąż odkładałam ją "na kiedyś" z naciskiem na "za parę lat", a wszystko za sprawą kontrowersyjnego tematu jaki porusza, a mianowicie kazirodztwa.

Jeszcze nigdy nie...