„Forbidden” Tabithy Suzuma to powieść kontrowersyjna, piękna i bardzo smutna. Jak dla mnie powieść ta jest zdecydowanie z tej samej kategorii co „Baśniarz” Antonii Michaelis – rozdziera serce na pół i miażdży emocjonalnie do takiego stopnia, że długo siedzi Ci w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.


„He is my soul mate, my fresh air, the reason I look forward to getting up every morning”


Maya – lat szesnaście. Eteryczna piękność o oczach w odcieniu głębokiego błękitu. Słodka i niewinna - jeszcze nigdy się nie całowała. Lochlan – lat siedemnaście. Cichy i małomówny, typowy outsider. W szkole zawsze siedzi sam i nie stara się z nikim zamienić słowa. Jest bardzo inteligentny i w niedalekiej przyszłości wszystkie najlepsze uczelnie będą się o niego bić.

Maya i Lochlan są najlepszymi przyjaciółmi od zawsze – znają się całe swoje życie. W pewnym momencie oboje orientują się, że ich bliska przyjaźń zamienia się w coś znacznie, znacznie więcej.


Jest tylko jedna rzecz: Maya i Lochlan są rodzeństwem.


“You can close your eyes to the things you do not want to see, but you cannot close your heart to the things you do not want to feel.”


Początkowo – pomimo licznych pochlebnych opinii i rekomendacji – od razu skreśliłam „Forbidden” Tabithy Suzumy. Pomyślałam sobie, że nikt mi nie wmówi, że tak chora relacja między rodzeństwem może być piękna. Zanim jak ostatecznie postanowiłam poznać historię Mai i Lochlana Whitely, sięgnęłam po dwie książki poruszające temat kazirodztwa - „Kwiaty na poddaszu” Virginii Cleo Andrew oraz „Betonowy Ogród” Iana McEwana – i żadna mi się nie spodobała („Betonowy Ogród” to jedna z najbardziej chorych książek w moim życiu, szybko ją sobie odpuściłam). Byłam pewna, że zniesmaczy mnie i „Forbidden”, ale ku mojemu zaskoczeniu już od pierwszego rozdziału wpadłam i wciągnęłam się w tą historię. A co więcej – tego kompletnie się nie spodziewałam – naprawdę mnie poruszyła.

Maya i Lochlan pochodzą z toksycznej, patologicznej rodziny. Ojciec dał sobie z nimi spokój pięć lat temu. Spakował swoje manatki, wyszedł i już nie wrócił. W żaden sposób się z nimi nie kontaktuje i nie daje żadnych znaków życia – dla niego są już przeszłością. Matka też ma swoje dzieci definitywnie gdzieś. Interesuje ją tylko: nowy facet, sposoby na to żeby zatrzymać czas i nadal być młodą i piękną oraz to, czy ma pod ręką wystarczającą ilość wódki. Pani Whitely to alkoholiczka i w chwili kiedy się nie ugania za swoim facetem, walczy z kacem stosując najczęściej metodę klina: czymś się strułeś, tym się lecz.
Tak więc Maya i Lochlan nie mieli wyboru. Musieli szybko dorosnąć żeby przejąć domowe obowiązki oraz role rodziców dla trójki młodszego rodzeństwa na które składają się następująco: przeurocza, najsłodsza pięciolatka w historii świata Willa, ośmioletni wulkan energii Tiffin oraz wchodzący w fazę zbuntowanego nastolatka trzynastoletni Kit.


Lochlan i Maya zawsze byli ze sobą blisko. Nawet jako dzieci ich relacje były bliższe niż u jakiegokolwiek rodzeństwa. Są dla siebie nawzajem wsparciem w ciężkich chwilach, bezgranicznie sobie ufają. Maya wie, że nikt nie zna jej tak dobrze jak Lochlan. W szkole Lochlan rozmawia tylko z Mayą. Tak naprawdę nigdy nie czuli się jak rodzeństwo tylko jak para najlepszych przyjaciół. Może dlatego z taką łatwością ich przyjaźń zrodziła się w głęboką i desperacką miłość – w uczucie jakie zdecydowanie nie powinno łączyć rodzonych brata i siostrę?
Oni wiedzą, że to jest złe, niewłaściwe, obrzydliwe, zakazane. Że powinni to jak najszybciej przerwać. Ale czy ktokolwiek potrafiłby oprzeć się tak silnemu uczuciu? Dlaczego coś tak pięknego musi być jednocześnie tak bardzo złe?

Zanim zaczynałam czytać „Forbidden” byłam pewna że przez całą powieść będę czuła niesmak i obrzydzenie i że ostatecznie mi się nie spodoba. Nie wiem jak udało się to dokonać Tabicie Suzuma, ale w ogóle nie czułam tego, co jak się zdaje, powinnam czuć w chwili gdy czytam jak brat i siostra wymieniają się czułymi pocałunkami. Tak, to chore. Ale przysięgam, nie czułam żadnego obrzydzenia. Tabitha Suzuma stworzyła rewelacyjną, piękną i poruszającą historię zakazanej miłości; sprawiła że zarwałam całą noc i pod koniec, bladym świtem, bardzo bardzo spociły mi się oczy – jeśli wiecie co mam na myśli.

Ogromnie ubolewam nad faktem, że jest tyle rewelacyjnych książek nieznanych, nie przetłumaczonych i nie wydanych u nas - ludzie, nawet nie wiecie co tracicie!

„Forbidden” Tabithy Suzuma to powieść kontrowersyjna, piękna i bardzo smutna. Jak dla mnie powieść ta jest zdecydowanie z tej samej kategorii co „Baśniarz” Antonii Michaelis – rozdziera serce na pół i miażdży emocjonalnie do takiego stopnia, że długo siedzi Ci w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.


„He is my soul mate, my fresh air, the reason I look forward to...