Z Connellym wcześniej miałem już do czynienia i to spotkanie kilka lat temu zakończyło się dla niego korzystnie, bo przeczytałem kilka jego niezłych książek. Także serię z Harrym Boschem mogę polecić, tam trzyma równy poziom. Ta książka jest natomiast nierówna. Wieża w Pizie nie ma takich odchyłów.

Nie ma w tej powieści ani mocnego wejścia – cała akcja ciągnie się powolnie i przez kilkadziesiąt stron nie ma mowy, abyś nie dojrzał wszystkich kurzy wokół siebie i je jeszcze starł, zakończenie też nie pomaga zetrzeć złego wrażenia ciągnącego się przez całą książkę. Niby wszystko jest nieźle napisane, mówią z sensem, czasem zarzucą czymś w rodzaju dowcipu, jednak im bliżej końca, tym jesteś pewniejszy jak to się z pewnością skończy, bo mimo tego całego napięcia budowanego podczas procesu, wiesz to od początku. Jeśli więc ktoś pisze, że zakończenie było zaskakujące, bo nigdy by się tego nie spodziewał, to go zaskoczę, w co 3 książce tak to się kończy.

Główny bohater, to osoba w stylu, czego to ja nie wiem i jaki nie jestem super. Od początku go więc polubiłem, bo facet zna się na swojej pracy, wie co powiedzieć, komu przywalić, a komu oddać. Taki prawnik wzięty wprost z amerykańskich filmów – młody, zdolny, błyskotliwy. Bezwzględny, wykorzystujący każdą korzystną dla niego sytuację, grunt to wygrać. A inne postacie? Ale że kto proszę?
To czwarta książka z serii, pierwsza doczekała się nawet ekranizacji. Mowa o „Prawniku z Lincolna”, który zebrał raczej pozytywne recenzje. Widziałem tylko pierwszą minutę, ale gdy zobaczyłem, że główną rolę gra Matthew McConaughey (ten od „Witaj w Klubie” czy „Wilk z Wall Sreet”) czym prędzej wyłączyłem telewizor i wyrzuciłem przez okno, wcześniej pozbawiając go narządów. Jakoś nie pasuje mi do tej roli, a po bardzo dobrym „Witaj w klubie” kojarzy mi się jednoznacznie.

Nie polecam. Tak samo jak nie poleca się wyjazdu do Ciechocinka, jak można wyjechać na Majorkę. Jeśli możesz wziąć coś lepszego, to bierz. Tak samo jest z tą książką, są po prostu lepsze, więc po co zaprzątać sobie tą głowę. Choćby „Firma” Grishama. Po co czytać coś przydługiego z nudnym zakończeniem, tylko dlatego, że akurat ma się to pod ręką. Zatem zrezygnujcie z Ciechocinka i wybierzcie się na Majorkę.

Z Connellym wcześniej miałem już do czynienia i to spotkanie kilka lat temu zakończyło się dla niego korzystnie, bo przeczytałem kilka jego niezłych książek. Także serię z Harrym Boschem mogę polecić, tam trzyma równy poziom. Ta książka jest natomiast nierówna. Wieża w Pizie nie ma takich odchyłów.

Nie ma w tej powieści ani mocnego wejścia – cała akcja ciągnie się...