Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie podtytuł – „w co kultura konsumpcyjna przemieniła mężczyzn i kobiety”. Jednakze, mimo kilku podejść i szczerych chęci – nie zdzierżyłam. Razi nie tylko styl autora, zdecydowanie bardziej publicystyczny niż naukowy (a w dodatku, jak dla mnie, strasznie pretensjonalny), ale przede wszystkim... No cóż:
Kultura konsumpcyjna jest według pana Szlendaka dobra dla kobiet, bo lubią robić zakupy, a zła dla mężczyzn, bo „nie pozwala im realizować wrodzonej ambicji” (no tak, kto dzisiaj widział realizującego się zawodowo mężczyznę?). Całe strony poświęca on na opis, jak to kobieta w supermarkecie celebruje wybieranie produktów i jaką radość jej to sprawia. Sugerowałabym, że wybór mąki, mleka i pasztetu dobrej jakości i o przystępnej cenie to nie tyle typowo kobieca rozrywka, co obowiązek większości kobiet zajmujących się domem. Czego jeszcze dowiedziałam się z tej oto na wskroś naukowej pozycji? Na przykład, że prostytutki z trzeciego świata tak naprawdę mają fajnie, bo kto by się przejmował biedą i sprzedawaniem swojego ciała bogatym podstarzałym europejczykom za grosze, które trzeba następnie wysłać rodzinie na wsi – one czują władzę nad klientem!
Podobały mi się również wrażenia autora z wakacji. Wniosek jest taki, że niedoskonałe i postarzałe ciała są obrzydliwe, a żona pana Szlendaka ma świetny biust. Gratulacje. Śmiem twierdzić, że autor sam uległ kulturze konsumpcji, która sugeruje nam, że najważniejsze to być młodym, pięknym, szczupłym, bardzo męskim mężczyzną i bardzo kobiecą kobietą. A w osiagnięciu tegoż celu pomogą odpowiednie stroje, kosmetyki, siłownia, fitness, gry komputerowe, prasa kobieca itd.

Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie podtytuł – „w co kultura konsumpcyjna przemieniła mężczyzn i kobiety”. Jednakze, mimo kilku podejść i szczerych chęci – nie zdzierżyłam. Razi nie tylko styl autora, zdecydowanie bardziej publicystyczny niż naukowy (a w dodatku, jak dla mnie, strasznie pretensjonalny), ale przede wszystkim... No cóż:
Kultura konsumpcyjna jest...