Tak się jakoś złożyło, że w krótkim czasie udało mi się wypożyczyć dwie różne książki na temat Borgiów. Jedną była powieść Sarah Bower "Grzechy rodu Borgiów", a drugą "Pamiętniki Lukrecji Borgii" M. G. Scarsbook'a.

Ci, którzy czytali moją opinię na temat dzieła pani Bower wiedzą, że bardzo zawiodła mnie tamta powieść. Przeczytałam, bo mimo wszystko byłam ciekawa zakończenia całej historii.

"Pamiętniki Lukrecji Borgii" to kolejna książka, w której możemy poznać losy tej najbardziej znanej rodziny z okresu Renesansu. Tym razem, jak wskazuje na to tytuł, historię opowiada nie kto inny jak sama Lukrecja Borgia. Już sam fakt, że książka opowiada o Borgiach przyciąga uwagę, a to, że poznamy całą historię z perspektywy Lukrecji jeszcze bardziej zaostrza apetyt...

Niestety, podobnie jak w przypadku "Grzechów rodu Borgiów" czeka nas ciężkostrawne danie. Dlaczego? Ano dlatego, że w "Pamiętnikach ..." Autor powybierał sobie z historii rodziny Borgiów to, co mu się podobało, a resztę zmienił lub odrzucił. Mało tego! W tej książce Lukrecja kreowana jest na słodką, niewinną (sic!) kobietę, której wszelkie intrygi ojca i brata bardzo, ale to bardzo się nie podobają i ją wręcz zasmucają. Jest to zupełnie inny obraz Lukrecji jaki znamy z przekazów historycznych, nota bene owianych sporą legendą, czy z innych dzieł literackich lub filmowych. Bohaterka książki Scarsbook'a nie ma w sobie nic z demonicznej intrygantki czy namiętnej kochanki. Jest wręcz przeciwnie: Lukrecja jest słodka, niewinna, czysta, dobra,wierna i oddana mężowi - po prostu niemalże anioł. Taki wizerunek jakoś zupełnie do mnie nie przemawia i przez to postać ta wydała mi się mdła i sztuczna.

Książkę czyta się szybko - to fakt, jednak niejednokrotnie podczas lektury załamywałam ręce nad tym jak to wszystko zostało opisane. Im bliżej końca - tym gorzej, a już scena, kiedy Alfonso i Lukrecja ... wymiotują (sic! sic! sic!) pod nogi papieża Aleksandra VI pozostawiła po sobie taki niesmak, że tylko fakt, iż do końca zostało kilkanaście stron zatrzymał mnie przy tej powieści.

Zakończenie zupełnie rozmija się z prawdą historyczną i jest prawie happy endem. Nie chcę zdradzać wszystkiego, bo może ktoś jednak sięgnie po "Pamiętniki Lukrecji Borgii" i wtedy sam się przekona.

Według mnie książka jest słaba - nie tylko dlatego, że zmienia historię, bo przecież powieść rządzi się swoimi prawami i zawsze fikcja literacka przeważa. Jednak sposób w jaki nam serwuje tę opowieść nie należy do lekkostrawnych, stąd książki nie polecam jako danie główne. Może być przystawką, ale o słabych walorach ... smakowych.

Tak się jakoś złożyło, że w krótkim czasie udało mi się wypożyczyć dwie różne książki na temat Borgiów. Jedną była powieść Sarah Bower "Grzechy rodu Borgiów", a drugą "Pamiętniki Lukrecji Borgii" M. G. Scarsbook'a.

Ci, którzy czytali moją opinię na temat dzieła pani Bower wiedzą, że bardzo zawiodła mnie tamta powieść. Przeczytałam, bo mimo wszystko byłam ciekawa...