Każdy popełnia błędy. To prawda jasna, wręcz intuicyjna. Jednak nie wszyscy widzą, że to robią. Ich świadomość czynienia zła, a raczej jej brak w pewnych momentach zaciera się i gubi ich w sieci myśli. Jest na to jedna rada, która na pozór wydawałaby się w każdym przypadku bardzo dobra. Rozmowa. Czy to z samym sobą, czy też z kimś bliskim, lub zupełnie obcym, choć obiektywnym. Jednak sprawy czasem się komplikują. Tak na przykład stało się w "Cyrku". Nie dość, że ludzie musieli się w nim męczyć, odczuwać silny lęk w konfrontacji ze swoją przeszłością, to jeszcze później byli z niej rozliczani w najokrutniejszy sposób.

Do spokojnego Radkowa przyjeżdża cyrk. Niezwykle wyjątkowy, bowiem jego przeważającym kolorem był czarny. Mało tego. Od czasu jego zawitania dzieją się dziwne rzeczy, a niektórzy ludzie giną bezpowrotnie. Zupełnie nieświadomi mieszkańcy nie zdają sobie sprawy z tego co rozgrywa się na cyrkowej scenie. Maciej i Urban - bliźniacy są zaangażowani w niemoralną działalność rozrywkowej kopuły. Piękna mistrzyni ceremonii bez skrupułów rozprawia się z oskarżonymi i brutalnie i bezpowrotnie uświadamia im ich winę.

Brzmi jak horror nieprawdaż? Po przeczytaniu opisu pierwszym skojarzeniem, które się nasunęło to było podobieństwo do pomysłu na fabułę "Piły". Jednak książka okazała się być jedynie zwykłą obyczajówką, całkowicie przyjemną do czytania, która w żaden sposób nie przeraża. Jednak w tym przypadku jest to ogromna zaleta. Bałam się, że może być to przerobienie czegoś co już tak dobrze znamy. Tu natomiast miałam przedstawiony stary pomysł w oryginalny sposób. To tak jakbyśmy słyszeli dobry cover "Nothing else matters", tylko, że w aranżacji jazzowej. Zaskoczenie niebywałe, jednak niezwykle pozytywne.

Książka jest stosunkowo długa. Historia w niej miała mieć podobny schemat, który powtarzany byłby pięciokrotnie. To mnie wystraszyło. Motywy, które z góry mają się powtarzać mogą wydać się dla czytelnika nużące. W końcu ile można czytać wciąż to samo. Jednak w tym przypadku, wszystko było zrobione zarazem delikatnie, ale i intrygująco. Nie miałam nawet jednego momentu, w którym pomyślała "jakie to nudne, mogłaby już skończyć." Książka od początku do końca trzyma w napięciu. A po przez to, że każda osobna historia, rozgrywająca się na zazwyczaj aż stu stronach zupełnie nie rozwiązywała problemu, który poruszyła pani Charłamów. Trzeba było nie tylko dobrnąć do samego końca, ale również przemyśleć i domyślić się niektórych przesłań.

Niebywała rzeczą był nowatorski sposób pisania. Książki, które czytamy są pisane w narracji pierwszo- lub trzecioosobowej. Musicie sobie wyobrazić więc moje zaskoczenie, kiedy nagle w pewnym momencie autorka zwraca się bezpośrednio do mnie, jakbym to własnie ja była głównym bohaterem. Zajęłam niesamowitą pozycję, która wprawiła mnie w niemałą konsternację. Co prawda, po pewnym czasie przyzwyczaiłam się do tego i tylko wyczekiwałam tych momentów, kiedy to ja stanę się protagonistą. Zabieg ten był celowy, gdyż było mi bardzo łatwo utożsamić się z bohaterem. Niestety i ta forma miała swoje minusy. Spodziewałam się, że w momencie, gdy na tapetę w cyrkowej trupie brana była kobieta, automatycznie ja wcielę się w postać również płci żeńskiej. Tu niestety wszystko było pisane jak o mężczyźnie i to było niestety bardzo przykre.

Na koniec chciałam jeszcze powiedzieć o genialnej alegorii śmierci. Było to zupełne odejście od współczesnego, zwyczajowego wyobrażenia. Kto wyobraża sobie piękną niebieskooką blondynkę, jako tą która odbiera życie ludzkie? Nie mogłam w to uwierzyć i usilnie wypierałam tę myśl z mojej podświadomości. Jednak podczas trzeciej historii byłam już całkowicie zapewniona o tym, kim jest owa piękność. W jaki sposób, przekonacie się sami, kiedy to przeczytacie.

Polecam bardzo, bardzo, bardzo. Głównie ze względu na to, iż jest to świetny debiut polskiej autorki. Myślę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Jest pouczająca, ale tylko dla tych, którzy są otwarci na naukę. Nie jest straszna, chyba, że bardzo chcesz się bać. W każdym razie. Co tu dużo gadać. Po prostu warto ją przeczytać.

8/10

"Tylko pragnienia są na tyle silne, by ujawniać się same, bez niczyjej pomocy."

P.S.: Zapraszam do polubienia mojego fanpage'a. Możecie go znaleźć TU.

Każdy popełnia błędy. To prawda jasna, wręcz intuicyjna. Jednak nie wszyscy widzą, że to robią. Ich świadomość czynienia zła, a raczej jej brak w pewnych momentach zaciera się i gubi ich w sieci myśli. Jest na to jedna rada, która na pozór wydawałaby się w każdym przypadku bardzo dobra. Rozmowa. Czy to z samym sobą, czy też z kimś bliskim, lub zupełnie obcym, choć...