Podobno Czarne wydaje też słabe książki, ale nie udało mi się jeszcze na taką trafić, natomiast Fuller prawie udało się taką napisać: 'Najpierw próbowałam spisać swoje życie jak pisze się fikcję. Powstało więc osiem czy dziewięć wyjątkowo kiepskich powieści. Zdawało mi się, że muszę znaleźć jakiś sposób, by usprawiedliwić rasizm, w którym dorastałam, opisać ciężkie życie białych w Afryce, wymazać winę z powodu niesprawiedliwości, której świadkiem byłam w dzieciństwie.(...) Te fikcyjne dzieła były książkami kobiety zbyt przestraszonej, by spojrzeć światu w twarz(...)' Innymi słowy, prawie napisała afrykańską wersję 'Służących'.
Historia, którą ostatecznie zdecydowała się opowiedzieć w 'Dziś wieczorem nie schodźmy na psy', to 'historia miłosna o Afryce i mojej rodzinie, przede wszystkim o matce(...)'. Opowieść o tym, że 'miłość do ziemi może być równie zaborcza i gwałtowna jak miłość do rodziny lub dzieci'.
Fuller, porzucając kojące powieści- plasterki na rany, i decydując się opisać rzeczy takie, jakimi były, podniosła poprzeczkę nie tylko sobie, ale i czytelnikom. To jedna z tych książek, które jednocześnie bałam się czytać dalej i których nie potrafiłam odłożyć. Zgodnie ze złożoną sobie obietnicą, Fuller opisuje życie 'pełne pasji, cudowne, trudne, męczące, chaotyczne, piękne'. Jej matka, główna bohaterka książki,to 'wytworna, nieokiełznana, inteligentna rasistka'. Pozostali to 'małomówny i zdolny' ojciec i nieustraszona siostra, ale przede wszystkim narratorka, Alexandra, uważna i wrażliwa obserwatorka poczynań szukającej swojego miejsca na ziemi rodziny. Kilka krajów, nagłe przeprowadzki. I jedna zasada: być jak najdalej od tłumów, łatwizny, samozadowolenia organizacji humanitarnych i misjonarzy. Świetny początek nowej serii 'Z Domem'.

Podobno Czarne wydaje też słabe książki, ale nie udało mi się jeszcze na taką trafić, natomiast Fuller prawie udało się taką napisać: 'Najpierw próbowałam spisać swoje życie jak pisze się fikcję. Powstało więc osiem czy dziewięć wyjątkowo kiepskich powieści. Zdawało mi się, że muszę znaleźć jakiś sposób, by usprawiedliwić rasizm, w którym dorastałam, opisać ciężkie życie...