Bardzo fajnie się czyta. Klasyczny świat fantasy -smoki i rycerze, ale dobrze napisany. Przeczytana w jeden dzień.

Bardzo fajnie się czyta. Klasyczny świat fantasy -smoki i rycerze, ale dobrze napisany. Przeczytana w jeden dzień.

Ociągałam się z sięgnięciem po nią, gdyż wcześniejsza seria tej autorki, "Alfa i Omega", mnie nie przekonała (nigdy nie przepadałam za wilkołakami). Ale... historia o Hurogach mnie zachwyciła :) Może dlatego, że wątków romantycznych było w niej bardzo mało? Może dlatego, że główny bohater z początku wydawał się wyjątkowo nieatrakcyjny: zbyt młody (jak na mój gust),chwilami nieporadny, opisywany jako co prawda wysoki, ale sprawiający na otoczeniu wrażenie głupca. Popełniał błędy, a nawet - co podobno dla głównych bohaterów niewybaczalne - zdarzało mu się płakać. Mimo to szybko stał się moim ulubieńcem :) Musiał przejść swoją drogę, stopniowo odkryć siebie - i autorce udało się to opisać w dość przekonujący, moim zdaniem, sposób. Ward miał coś takiego w sobie, że ludzie chcieli za nim iść :) Słowa, którymi opisał go bliski przyjaciel: "Równie łatwo jest być wściekłym przy szczeniaku, co być wściekłym na Warda".

Oreg zresztą również jest interesującą postacią - czasem psotny, złośliwy, czasem bardzo mądry. Może nieco rozchwiany... Ale też wydaje się, że taki właśnie powinien być - biorąc pod uwagę jego prawdziwą naturę :) Oba tomy zresztą pełne są ciekawych ludzi - zdecydowanie nie czarno-białych. Czego odrobinę mi brakowało, to kobiet - było ich tylko parę. Za to te, które się już pojawiały, były bez wątpienia twardymi babkami.

Podobały mi się trzeźwe i często złośliwe komentarze w przypisach nieoficjalnego tłumaczenia :) Podobało mi się, że znaczna część powieści napisana jest z perspektywy Warda i w narracji pierwszoosobowej - wiem, jakie to trudne, a Patricii Briggs moim zdaniem wyszło to świetnie :)

Ociągałam się z sięgnięciem po nią, gdyż wcześniejsza seria tej autorki, "Alfa i Omega", mnie nie przekonała (nigdy nie przepadałam za wilkołakami). Ale... historia o Hurogach mnie zachwyciła :) Może dlatego, że wątków romantycznych było w niej bardzo mało? Może dlatego, że główny bohater z początku wydawał się wyjątkowo nieatrakcyjny: zbyt młody (jak na mój gust),chwilami...

Grając głupca.
Prawie każdy myśli, że Ward z Hurog to prostoduszny głupiec — i to mu pasuje. Ale niewielu ludzi wie, że jego głupota jest (bardzo przekonująco) symulowana. I to wszystko, co uratowało go przed śmiercią z rąk swojego brutalnego ojca, który zawsze widział Warda, jako zaciekłego rywala w walce o władzę.
Gdy jego ojciec umiera, Ward zostaje nowym władcą Hurog… dopóki szlachcic nie oznajmia, że jest on zbyt tępy by rządzić. Ward wie, że nie może dłużej grać durnia. Żeby odzyskać swoje królestwo, musi udowodnić, że jest tego wart — i to szybko.
Jadąc na wojnę, która rozpala się na granicy, Ward jest pewny, że znajduje się na szybkiej drodze do chwały. Ale wkrótce jego misja robi się śmiertelnie poważna. Gdyż zobaczył stertę magicznych, smoczych kości, ukrytych głęboko pod Twierdzą Hurog. W nieodpowiednich rękach kości te mogą być niebezpieczne, a Ward jest pewny, że jego przeciwnicy nie cofną się przed niczym, żeby je zdobyć


Opis napisany przez Dirka

Grając głupca.
Prawie każdy myśli, że Ward z Hurog to prostoduszny głupiec — i to mu pasuje. Ale niewielu ludzi wie, że jego głupota jest (bardzo przekonująco) symulowana. I to wszystko, co uratowało go przed śmiercią z rąk swojego brutalnego ojca, który zawsze widział Warda, jako zaciekłego rywala w walce o władzę.
Gdy jego ojciec umiera, Ward zostaje nowym władcą Hurog…...