Diane Chamberlain to Jodi Picoult amerykańskiego południa. Tak głosi okładka książki, z jaką w ostatnich dniach spędzałam czas. Z Jodi Picoult jako pisarką miałam (jak do tej pory) do czynienia tylko raz przy okazji lektury „Świadectwo prawdy”. Podobnie jak z panią Chamberlain, ale zgodnie z głosem mojego sumienia śmiało mogę powiedzieć, że zdanie z okładki jest mocno przesadzone. Diane zdecydowanie przerosła Jodi!

Zanim przejdę do wyrażenia mojego zachwytu nad pisarstwem tej amerykańskiej autorki (choć nie bez nutki goryczy), opowiem co nieco o fabule „Sekretnego życia CeeCee Wilkes” (bo to o tym tytule mowa). Wierzcie mi, że opowiedzenie o tej książce w taki sposób, by nie zdradzić za dużo, a jednocześnie zainteresować Was nią, nie będzie łatwe, ale podejmę to wyzwanie.

Mamy rok 1977. Świat obiega zatrważająca informacja: ciężarna żona gubernatora Russella, Genevieve, została porwana. Choć żądania przestępców (Timothy’ego Gleasona i jego brata) szybko stają się znane, to cała historia nie kończy się dla kobiety pomyślnie. Dwadzieścia lat później zostają odnalezione szczątki ofiary, jednak nie ma przy nich najmniejszego śladu po jej dziecku.

CeeCee Wilkes – mimo że w czasie, gdy o tej sprawie było bardzo głośno, miała zaledwie szesnaście lat – wie o niej bardzo dużo. Posiada informacje, które mogą wstrząsnąć światem, jednak wyjawienie ich stanowi zagrożenie dla niej samej oraz jej rodziny. Z kolei wyjście prawdy na jaw może przyczynić się do uratowania życia Timothy’ego, który został oskarżony o morderstwo kobiety. Czy w CeeCee górę weźmie sumienie i nie pozwoli ona na skazanie na śmierć mężczyzny? A może zamilknie na zawsze i do końca swoich dni będzie żyć z piętnem kłamstwa oraz poczuciem odpowiedzialności za wyrok śmierci, któremu można było zapobiec?

Pytań, jakie pojawiają się już na początku lektury, jest bardzo wiele, a odpowiedzi na nie… są szalenie ciekawe! Z ręką na sercu przyznaję, że już dawno nie czytałam tak dobrej prozy obyczajowej! A pamiętacie chyba, jak całkiem niedawno marudziłam, że nie mogę trafić na naprawdę dobry tytuł należący do tego typu literatury? I w końcu się udało! Przyszło mi na to trochę poczekać, ale było warto.

Ogromnym i najważniejszym plusem tej książki jest wartka akcja. W powieści niemal cały czas coś się dzieje, coś się zmienia, pojawiają się komplikacje, zagrożenia, problemy, ale też momenty ukojenia w chwilach szczęścia bohaterów. Ponadto autorka doskonale wiedziała, kiedy powinna bardziej szczegółowo opisać niektóre fakty, a kiedy przyspieszyć relację i przeskoczyć w kolejnym rozdziale do wydarzeń z następnego roku. Zniwelowało to do zera uczucie znużenia lekturą – nie zaznałam go przy poznawaniu życia CeeCee ani razu.

Czy są jeszcze jakieś plusy? Naturalnie: jak na porządną „obyczajówkę” przystało – sporo emocji. Niemal w każdej chwili życia tytułowej bohaterki wiemy, co dzieje się w jej głowie i sercu. Wczuwamy się w jej sytuację, wręcz dorastamy wraz z nią! Uczymy się życia, cieszymy się nim oraz popełniamy z te same błędy, w końcu słono za nie płacąc.

Na początku mojej recenzji wspomniałam, że powieść Chamberlain ma pewną rysę. Chociaż nie jest ona zbyt pokaźnych rozmiarów, to jednak znacznie zaniża końcową ocenę powieści. Otóż w związku z głównym wątkiem fabuły nie mogłam wyzbyć się poczucia nierealności niektórych z zaprezentowanych zdarzeń. Do tego dochodzi fakt przeraźliwej naiwności głównej bohaterki. Muszę jednak przyznać, że akcja wciągnęła mnie w swój wir tak mocno, że postanowiłam nie być zbyt drobiazgowa, przymknąć oko na te uchybienia i dałam się ponieść opowieści. I co? I naprawdę tego nie żałuję. Wiem też, że to na pewno nie ostatnie moje spotkanie z panią Chamberlain.

Książkę tym razem polecam każdemu, bez wyjątku! Nawet tym, którzy za „obyczajówkami” nie przepadają – możecie być naprawdę mile zaskoczeni tą lekturą. Zupełnie jak ja sama.

Ewa Szczepańska