Tytuł nieco mylący, bo to nie zestaw plotek ale solidny zbiór anegdot z dzieciństwa i młodości Autora, Jego spotkań z ludźmi, wakacji, życia rodzinnego i pracy. Wszystko luźno, baaardzo luźno osnute wokół wspomnień związanych z mosiężnym pieskiem – wieszaczkiem na zegarek, zdobiącym biurko Kobylińskiego. Pan Szymon był niezwykle barwną postacią, świetnym gawędziarzem, wspaniałym rysownikiem i miał hopla na punkcie historii uzbrojenia polskiej armii. Wszystkie te cechy brzmią ładnie w przytaczanych plotkach i czuć w nich też przynależność Autora raczej do przedwojennych czasów (chociaż i w PRL radził sobie doskonale). Wspomnienia zahaczają czasem o sławne niegdyś osobowości – Tuwima (klęcznikowo),Wańkowicza (nieco złośliwie),grafika Kulisiewicza (pomnikowo i szacunkiem). Jest sporo wspominków wakacji spędzanych w doborowym towarzystwie – z książki nauczyłam się, że do ulubionych wilegiatur powojennego artystyczno-filmowego światka, do Krzyży, Zakopanego czy Kazimierza, trzeba dodać też malowniczy Szlembark – podobno nieskażony komercyjną góralszczyzną, bezpretensjonalny i cichy. A zabawiano się tam, prócz degustacji alkoholi wszelakich - grami słownymi, wymyślaniem palindromów, choćby jak: „Jadzi w gębę gwizdaj”, gawędą i lekturami.
Dzieciństwo i młodość Pana Szymona pachniały francuskimi perfumami, końmi i wsią. Ożywają duchy minionych bezpowrotnie polskich dworów, nazwy siedzib jak: Mściska, Śliz czy Gnojna, z nieodłącznymi obrazami Weyssenhoffa na ścianach, wiatrówką i konnym powozikiem. Domownikom i członkom rodziny nadawało się żartobliwe przydomki, z których najczęściej wspominany jest „Ciotczew” – czyli ulubiona ciotka Pana Szymona. Oczywiście znaleźli się tacy, którzy zarzucali Kobylińskiemu peerelowski grzech główny – apoteozę ziemiaństwa, ale znaleźli się też i inni, którzy tamtym pierwszym wyperswadowali – „Toć un nasz, un tylko esaj pisze”!
We wspomnieniach zaistniała opowieść o kręceniu krótkometrażowego filmu „Żelazna ręka” z 1967 roku – szkoda wielka, że nie ma go gdzie obejrzeć, bo chociaż podobno nieudany, to wyglądał na kawał surrealistycznego kina z wielką dozą absurdalnego humoru.
No i wreszcie, po wielu spekulacjach i domysłach, dowiedziałam się co to jest: ‘ergo”, które dręczyło nie tylko mnie w balladzie o Rebece: ‘kupiłeś Ergo w moim sklepiku, zawsze tak pełnym krzyku…” A więc to nie mydło, nie zapalniczka, nie gazeta, tylko papierosy Ergo, pakowane po 10 sztuk! I choćby tylko dla tego odkrycia warto było przeczytać tę retro - książkę retro – Autora.

Tytuł nieco mylący, bo to nie zestaw plotek ale solidny zbiór anegdot z dzieciństwa i młodości Autora, Jego spotkań z ludźmi, wakacji, życia rodzinnego i pracy. Wszystko luźno, baaardzo luźno osnute wokół wspomnień związanych z mosiężnym pieskiem – wieszaczkiem na zegarek, zdobiącym biurko Kobylińskiego. Pan Szymon był niezwykle barwną postacią, świetnym gawędziarzem,...

Jest to faktycznie zestaw plotek. Na pewno nie jest to uporządkowany zbiór wspomnień. Skaczmy tu a to kilkadziesiąt lat w przód a to kilkanaście wstecz. Ale a to jakie to smakowite! Ludzie z mojego pokolenia, czyli starzy w młodym wieku, pamiętają jeszcze Szymona Kobylińskiego jako świetnego rysownika i historyka. Patrioci powinni pamiętać go jako znawcę i popularyzatora polskich strojów wojskowych. Ja najbardziej go cenię za książkę "Pasjans erotyczny" - najbardziej otwartą książkę o seksie, jaką kiedykolwiek czytałem a przy tym niezwykle literacką i niezwykle ładną.

Ale Szymon Kobyliński to przede wszystkim gawędziarz! I to jaki! Te "plotki" są zarówno zabawne jak i wiele mówiące o ludziach, czasach, myślach i czynach. A do tego - jaki lektor! Powiedziałbym że raczej kantor! Pierwszy raz w audiobooku słyszałem jak lektor wspaniale śpiewa i to z różnymi akcentami gwarowymi! Słuchałem wiele audiobooków w jego wykonaniu i uważałem go za dobrego "rzemieślnika" ale w piosenkach - nie ma sobie równych.

Co do treści jest tu coś niesamowicie ważnego, co zazwyczaj bardzo trudno uchwycić. A tu pojawia się, co prawda niejako obok, ale jednak jest wyraźne: człowiek z jednego, starego świata, pomaga niejako drugiemu, nowemu światu zastąpić ten stary. Ten pierwszy, stary świat to przedwojenny, skonfliktowany ale w miarę otwarty, do tego arystokratyczny i historyczny, ten drugi to powojenny, niby jednolity i zamknięty, egalitarny i patrzący w przód a nie wstecz, zwalczający ten pierwszy. Zazwyczaj mam do czynienia ze wspomnieniami ludzi, którzy albo są całkowicie ze starego świata i trzymają się kurczowo jego resztek, albo są już całkowicie z tego nowego i starego nie znają i znać nie chcą. A tu ktoś, kto żył w pierwszym i go cenił ale i krytykował, ale żył i tworzył też ten drugi, który też cenił i krytykował. To ważne.

[Audiobook, czyta Henryk Drygalski]

Jest to faktycznie zestaw plotek. Na pewno nie jest to uporządkowany zbiór wspomnień. Skaczmy tu a to kilkadziesiąt lat w przód a to kilkanaście wstecz. Ale a to jakie to smakowite! Ludzie z mojego pokolenia, czyli starzy w młodym wieku, pamiętają jeszcze Szymona Kobylińskiego jako świetnego rysownika i historyka. Patrioci powinni pamiętać go jako znawcę i popularyzatora...