Góry są tak ważnym elementem życia każdego alpinisty, że nie da się z niego tak po prostu zrezygnować, stwierdzić zdroworozsądkowo: 'zbyt duże ryzyko, nie opłaca mi się, nie jadę'. Trudno wymagać od kogoś zrezygnowania z tego, co nadaje sens jego życiu. Heroizm alpinistów staje się jednak jakoś mniej oczywisty i romantyczny, kiedy myśli się o cierpieniu pozostawionych bliskich: partnerek (znacznie rzadziej partnerów)rodziców, dzieci. Zmagają się oni przecież z myślą, że dla swojego męża, ojca są mniej ważni, niż góry i jego egoistyczna pasja. Tak – powiedzmy sobie – egoistyczna, bowiem wyczyny himalaistów przynoszą korzyść wyłącznie im samym: zdobywając góry nie zbawiają oni świata, nie odkrywają nowych lądów do zasiedlania, nie czynią niczego w imię ludzkości. Dlaczego więc nazywamy himalaistów bohaterami? Do tego będąc zaprzątniętymi sobą, wymagają oni od innych, kochających ich ludzi, bezwarunkowej akceptacji... Nasuwa się więc kolejne trudne pytanie: dlaczego ktoś wiąże się z osobą, prowadzącą taki tryb życia? I o ile partnerka zawsze może odejść, to dzieci nie mają takiego wyboru...
Maria Coffey podejmuje ten temat jako osoba powiązana ze środowiskiem górskim, która na własnej skórze odczuła ową ciemną stronę himalaizmu: związana była bowiem ze wspinaczem, Joe Taskerem, który zginął na Mount Evereście. Okazuje się, że w tym środowisku jest to temat tabu, większość wspinaczy go unika. Teoretycznie przyjmuje się, iż każdy zna ryzyko i musi je zaakceptować, jednak większość alpinistów zapewne myśli – jak każdy – że złe rzeczy zdarzają się innym, tym, którzy popełniają błędy lub nie mają szczęścia. Statystyki pokazują, że prawdopodobieństwo poniesienia śmierci w trakcie ekstremalnych wypraw górskich jest bardzo duże. Właściwie niewielu jest alpinistów, którzy umierają śmiercią naturalną – aby przeżyć trzeba po prostu przestać się wspinać.
"Mroczna strona gór" już od pierwszych stron wzbudza napięcie i emocje. O wspinaczach mówi się: przynajmniej zginął robiąc to,co kochał. Coffey pokazuje, że śmierć poniesiona w górach wcale nie jest lekka i przyjemna, niektóre sceny są wręcz drastyczne. Autorka wspomina znanych wspinaczy: Alexa Low, Chrisa Boningtona, Conrada Ankera, Joe Simpsona, Anatolija Bukriejewa. Przede wszystkim zaś oddaje głos bliskim, którzy opłakują śmierci w górach.
Opowieść podąża za motywacjami himalaistów, porusza i skłania do refleksji, pomaga zrozumieć to, co dla wielu ludzi jest niezrozumiałe. Lecz odpowiedź na pytanie przewodnie: 'czy zyski z uprawiania wspinaczki mogą kiedykolwiek zrównoważyć jej koszty' – umyka. Każdy musi sobie na to odpowiedzieć we własnym sumieniu i zapewne ta odpowiedź będzie brzmieć inaczej dla wspinacza, a inaczej dla kogoś, kto góry woli zdobywać wjeżdżając nań kolejką...

Góry są tak ważnym elementem życia każdego alpinisty, że nie da się z niego tak po prostu zrezygnować, stwierdzić zdroworozsądkowo: 'zbyt duże ryzyko, nie opłaca mi się, nie jadę'. Trudno wymagać od kogoś zrezygnowania z tego, co nadaje sens jego życiu. Heroizm alpinistów staje się jednak jakoś mniej oczywisty i romantyczny, kiedy myśli się o cierpieniu pozostawionych...