http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/04/przeklenstwa-niewinnosci-jeffrey.html

Młodość to bardzo burzliwy okres w ludzkim życiu. Powinien opierać się na popełnianiu błędów, jakie po latach wspomina się z rozrzewnieniem. Nastolatkom wybacza się dużo, ponieważ wszyscy wiemy, że to czas próbowania nowych rzeczy, doświadczania nieznanego, robienia głupot bez poważniejszych konsekwencji. Czasami jednak zdarzają się sytuacje wychodzące poza obręb tego, co bezpieczne, normalne i akceptowalne...

Trzynastoletnia Cecilia, czternastoletnia Lux, piętnastoletnia Bonnie, szesnastoletnia Mary oraz siedemnastoletnia Therese to piękne dziewczęta, które powinny zawojować świat. Panny Lisbonki swoją urodą zachwycały każdego chłopca napotkanego na swojej drodze. Jednak ich życie zakończyło się dużo wcześniej niż powinno - każda z nich popełniła samobójstwo, co nigdy wcześniej nie zdarzyło się w spokojnym miasteczku w pobliżu Detroit.

Lisbonki zostały pozbawione jakiejkolwiek swobody, przez co charakteryzowały się specyficznym zachowaniem, nie zawsze zrozumiałym dla innych, które zakrawało nieco o zdziczenie. Dziewczyny niemalże nieustannie siedziały w domu, a ich jedyną rozrywką były wizyty w szkole. Nieraz dawało się odczuć, że usilnie pragnęły wyrwania się na wolność, a kiedy pojawiały się krótkie chwile pozornej swobody czerpały z niej garściami przy każdej możliwej okazji.

Nieco przerażająca okazuje się atmosfera panująca w domu Lisbonów. Doskonale rozumiem, iż rodzice najchętniej nie wypuszczaliby swoich dzieci spod własnych skrzydeł, pragnąc zatrzymać je przy sobie na całe życie, jednak kiedyś w końcu należy zdobyć się na ten gest. Na pewno posiadając pięć pięknych córek, można czuć obawy przed tym, iż zbyt wcześnie mogą zaznać dorosłego życia, a konsekwencje odważnych poczynań mogą ciągnąć się za nimi przez lata, jednak czy przez to należy trzymać je jak zwierzęta w klatce? Mam wrażenie, że do samobójstw dziewczyn sporą rękę przyłożyli rodzice, którzy nie do końca odnaleźli się w swojej roli. Matka kontrolowała je na każdym kroku, a z kolei ojciec unikał ich, nie rozumiejąc dziewczęcych zachowań. To nie mogło dobrze się skończyć...

Narratorami są mężczyźni, którzy w młodości mieszkali na tym samym osiedlu co siostry. To oni przedstawiają historię panien Lisbon, przez co tak naprawdę sami nie mają pojęcia, dlaczego doszło do tak ogromnej tragedii. Ich obsesja na punkcie dziewcząt jest co najmniej dziwna, bo pomimo tego, iż od ich śmierci upłynął szmat czasu, to oni nadal rozmyślają o Lisbonkach. Fascynacja z jaką zbierali wszelakie rzeczy sióstr, śledzenie ich na każdym kroku i obserwowanie z ukrycia nie wydaje mi się czymś normalnym, nawet w przypadku niezwykle zakochanych istot. Rozumiem, że stara miłość nie rdzewieje, a dziewczęta roztaczały wokół siebie sporą aurę tajemniczości, co budziło mroczne żądze wśród nastolatków, niemniej zostaje tylko współczuć kobietom owych panów, które nigdy nie dościgną ich ideału.

"Przekleństwa niewinności" poznałam najpierw, oglądając film, który wywarł na mnie pozytywne wrażenie, chociaż widziałam go dość dawno temu, więc sięgając po tę historię w wersji papierowej, w zasadzie niczego już nie pamiętałam. Niestety ku mojemu rozczarowaniu i wbrew większości opinii krążących w sieci - powieść nie skradła mojego serca. Owszem, napisana jest bardzo dobrze, bo styl pisania Eugenidesa jest niezwykle plastyczny oraz dopracowany, jednak samo przedstawienie tej historii nie porwało mnie.

Oczekiwałam sporej dawki emocji oraz konkretnego powodu siostrzanego samobójstwa, czego nie dostałam. Zdaję sobie sprawę z tego, że często po czyjejś śmierci pozostaje masa pytań z "dlaczego?" na czele, jednakże moja ciekawość byłaby zaspokojona tylko wtedy, gdybym czarno na białym przeczytała, z jakiego powodu te piękne i młode dziewczyny pozbawiły siebie życia. Mogę tylko snuć domysły tak jak ich sąsiedzi, rodzice czy dziennikarze.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/04/przeklenstwa-niewinnosci-jeffrey.html

Młodość to bardzo burzliwy okres w ludzkim życiu. Powinien opierać się na popełnianiu błędów, jakie po latach wspomina się z rozrzewnieniem. Nastolatkom wybacza się dużo, ponieważ wszyscy wiemy, że to czas próbowania nowych rzeczy, doświadczania nieznanego, robienia głupot bez poważniejszych...