Vonnegut może zwieść. Sam dałem się zwieść. Myślę że jego czytelnicy dają się łatwo nabrać, że cała ta gadanina o względności wszystkiego i denominacji ważności spraw poprzez upływ czasu jest prawdziwa, że autor naprawdę tak sądzi. Vonnegut sam przeżył koszmar w Dreźnie i sądzę, że to jeden ze sposobów na wytłumaczenie sobie że świat nie jest taki zły, że jest jedynie upływającym czasem, w którym dzieją się różne rzeczy - i tak jak w teorii strun, rzeczywistość wibruje u nas na czarno, a gdzieś indziej wibruje na jasno. Jest jedna krótka wypowiedź na którejś karcie książki, w tej chwili nie jestem w stanie dokładnie przytoczyć ani podać owej strony, ale parafrazując: sam Kurt mówi, że ludzie często pytają go czy ta cała zamiana zła we względność czasu i przestrzeni jest żartem. Ostatnia karta książki mówi wszystko - rysunek twarzy pisarza, po której spływa łza. Trzeba znaleźć jakiś neutralizator, Vonnegut często chodził na terapie, jeśli ktoś zna postać Billy'ego Pilgrima to wie o czym mowa. Bardzo dobra książka.

Vonnegut może zwieść. Sam dałem się zwieść. Myślę że jego czytelnicy dają się łatwo nabrać, że cała ta gadanina o względności wszystkiego i denominacji ważności spraw poprzez upływ czasu jest prawdziwa, że autor naprawdę tak sądzi. Vonnegut sam przeżył koszmar w Dreźnie i sądzę, że to jeden ze sposobów na wytłumaczenie sobie że świat nie jest taki zły, że jest jedynie...