Stanislaw Sygnarski jest pisarzem debiutującym, jednak człowiekiem już dojrzałym i ma to odbicie w jego prozie. Autor „W klinczu” sporo miejsca poświęca na przedstawienie, w formie narracji, postaci i ich otoczenia. Powieść zaczyna się leniwie i niewinnie, my wiemy jednak, że mamy w ręku historię pełną sensacji, czasami grozy lecz także wątków miłosnych. Tylko czekać więc, aż coś okaże się nie tym, czym się wydawało na początku. Błahe czynności, rutynowe zachowania; przemyślenia dojrzałego człowieka, to zaskakujące ale pisarz nie zanudza takimi opisami, a jest ich niemało. Nie czułem znużenia nawet wtedy gdy główny bohater odbywał podróż krajoznawczą w Bieszczady, z elementami opisowymi krajoznawczo-historycznymi, przez kilka stron. Później jednak zawsze dzieje się COŚ i obracamy kartki jedna za drugą.
Takie opanowanie emocji i trzymanie odbiorcy na wodzy autor osiągnął również dzięki językowi. A ten jest bardzo wyważony i dopracowany. I elastyczny zarazem: oprócz elokwencji, sprawnie operuje językiem potocznym, kolokwializmami, językiem ulicy warszawskiej lecz unikając wręcz wulgaryzmów(wykropkowania), tak drażniących niektórych nas w codziennych relacjach.
Mam wrażenie, że autor nie powiedział ostatniego słowa i czekam na dalszy ciąg przygód Karola Żarskiego.

Stanislaw Sygnarski jest pisarzem debiutującym, jednak człowiekiem już dojrzałym i ma to odbicie w jego prozie. Autor „W klinczu” sporo miejsca poświęca na przedstawienie, w formie narracji, postaci i ich otoczenia. Powieść zaczyna się leniwie i niewinnie, my wiemy jednak, że mamy w ręku historię pełną sensacji, czasami grozy lecz także wątków miłosnych. Tylko czekać więc,...