Dzieło bez wątpienia monumentalne i bezprecedensowe. Fantastyczny komiks, przypuszczalnie najlepszy, z jakim do tej pory miałam do czynienia, a może po prostu najbardziej mnie poruszył. Nieśmiało można by stwierdzić, że jest to w ogóle jedna z prawdziwszych i najsurowszych książek traktujących o chorobie. Pokazuje bowiem, a nie stara się usilnie opisać i zamknąć w ramach języka to, czego przecież nie da się wyrazić słowami. Widać, nieograniczona wyobraźnia zaprzęgnięta w zdolną rękę autora potrafi umiejętniej zbliżyć się do tajemnicy choroby psychicznej. Ale nie samymi zaburzeniami żywią się „Rycerze Św. Wita“, bo nie ominie nas tu także festiwal różnorakich filozofii uzdrawiania, delikatny rys historyczny Francji, niepewność dorastania czy początek stawania się rysownikiem, oraz inne motywy i smaczki inteligentnie wplecione (wrysowane) w opowieść. Pomimo wyśmienitości tworu, po skończonej „interlekturze“ (bo i tekst należeć się wczytać, a w obrazki wpatrzeć) pozostałam jednak z niemałą ilością swędzących, następujących pytań: czy ograniczenie się w rysunku do czerni i bieli, choć mające wywołać efekt surowości, nie spłaszczyło historii, i czy nie stała się ona właśnie czarno-biała? Mamy tu rodzinę przygniecioną choroba - nie chce się wierzyć, ze spędzone na zmaganiach z nią dni były wyłącznie jednowymiarowe - czy rzeczywiście nie było w nich chwil oddechu? Na ten temat „Rycerze“ przyjęli śluby milczenia. I na odchodnym - czyja to ostatecznie choroba? Wiadomo, choruje cały organizm rodzinny, jednak czy Jean Christophowi nie należałby się bardziej wyraźny głos? Niemało tu (nie?)usprawiedliwionych przytyków do jego rzekomego poddania się chorobie, ale osobom cierpiącym na choroby psychiczne tak rzadko oddaje się głos; szansę na opisanie własnej perspektywy, że odebranie tej możliwości unosi ramię wraz z zaciśniętą w pięść dłonią i wydaje okrzyk: JUSTICEPOURTOUS!

Dzieło bez wątpienia monumentalne i bezprecedensowe. Fantastyczny komiks, przypuszczalnie najlepszy, z jakim do tej pory miałam do czynienia, a może po prostu najbardziej mnie poruszył. Nieśmiało można by stwierdzić, że jest to w ogóle jedna z prawdziwszych i najsurowszych książek traktujących o chorobie. Pokazuje bowiem, a nie stara się usilnie opisać i zamknąć w ramach...