Książka Stephena Kinga pt. „TO” reklamowana jest jako najbardziej przerażająca w jego twórczości. Niewątpliwie książka przeraża. Jednak to co w niej przeraża (jak dla mnie), to nie pierwszy plan, z którego wyłania się groza, która straszy na poziomie gimnazjalnym, ale drugi plan, który jest miażdżący w swej odsłonie. Zło w powieści Kinga przedstawione zostało „dualnie”, ponieważ jak sądzę, w zamyśle autora było napisać powieść dla czytelnika w każdym przedziale wiekowym. Młodszego odbiorcę zapewne przerazi w tej powieści zło ukazane w postaci wilkołaka; klauna ze zwierzęcymi zębami; wielkiego ptaka; krwi tryskającej z rur w łazience; mumii; etc. Starszego odbiorcę (choć nie koniecznie) przerazi tło towarzyszące całej tej „cudownej” historii walki dobra ze złem prowadzonej przez grupkę małolatów. Tym tłem jest opis zdarzeń towarzyszący głównemu wątkowi. Ukazuje nam się wtedy zło w czystej ludzkiej postaci. Przerażające, bo realne. Matka robiąca z dziecka lekomana i hipochondryka; kolejna matka, która swą chorobliwą nadopiekuńczością doprowadza swoje dziecko do nadwagi; ojciec znęcający się fizycznie nad swoją córką i próbujący ja zgwałcić; grupa wyrostków znęcająca się nad młodszymi dziećmi; wyrostek, który morduje brata i znęca się nad zwierzętami; ojciec mordujący pasierba młotkiem (dla mnie jeden z najbardziej przerażający opisów psychopatycznego zachowania jaki w życiu czytałem); trener psychicznie znęcający się na uczniem; maż maltretujący fizycznie swoją żonę etc.
„TO”, to powieść traktująca głównie o młodzieńczej przyjaźni, miłości, problemach dorastania ale także nienawiści i destrukcji, nieustannej walki dobra ze złem ścierających się ze sobą niemal do ostatniej strony. Powieść poruszająca także kwestie rasizmu, szowinizmu, homofobii, socjopatii, uzależnienia, swoiście postrzeganej sprawiedliwości i samosądu, czyli zła wypływającego z nas, ludzi.
Cała ta historia jest dobrze zbudowana ze świetnie wykreowanymi postaciami. Pomimo swej objętości (ponad 1000 stron) nie nudzi, lecz momentami jest przekombinowana. Przemyślenia, monologi wewnętrzne, postrzeganie świata z tkwiącymi w nim elementami dobra i zła są na poziomie człowieka dojrzałego społecznie i nie pasują do świata dzieci. Dzieci w tym wieku (około 7-12 lat) po prostu tak nie myślą. Ponadto autor (zapewne przez nieuwagę) źle obliczył wiek jednej z postaci, Henrego Bowersa. Bowers w 1985 nie mógł mieć 34 lat (spotkanie Bowersa w bibliotece z Mikiem,) skoro w 1958 miał lat 12. Pomimo nielicznych niedociągnięć i odwlekania w czasie finału, a także mocno naciąganego zakończenia (rytuał „Chud”, który okazuje się transcendentnym poznaniem wymiarów dobra i zła oraz zachowanie Beverly i jej przyjaciół tuż po nim zakrawa na groteskę), nie uważam bym stracił czas czytając tą pozycję. Podobało mi się, a to najważniejsze. King zawsze u mnie podkręca wyobraźnię na maksa. Odrywa od rzeczywistości i przenosi w swoją opowieść. Jednak z czasem człowiek wyrasta z horrorów. Nie fascynują już jak w latach szkolnych. Człowiek przestaje bać się „dziecinnych” straszydeł, ale „TO”, to nie horror. „TO”, to analiza tkwiącego w ludziach zła. Zła, które może pojawić się w dowolnej chwili w dowolnej części świata. I to potrafi przerazić. Element klasycznej grozy w tej powieści to tylko dodatek.
Konkludując, pozycja godna polecenia. Dająca do myślenia i pozostawiająca czytelnika z rozważaniem na temat istoty tkwiącego w nas zła oraz źródeł jego pochodzenia.
Polecam!

Książka Stephena Kinga pt. „TO” reklamowana jest jako najbardziej przerażająca w jego twórczości. Niewątpliwie książka przeraża. Jednak to co w niej przeraża (jak dla mnie), to nie pierwszy plan, z którego wyłania się groza, która straszy na poziomie gimnazjalnym, ale drugi plan, który jest miażdżący w swej odsłonie. Zło w powieści Kinga przedstawione zostało „dualnie”,...