P.S. Kocham Cię

Zdecydowanie inna, niż wszystkie książki z tej kategorii. Nie opowiada o powstającym uczuciu, ale o uczuciu, które kiedyś było. Bardzo miło się czyta, polecam.

Zdecydowanie inna, niż wszystkie książki z tej kategorii. Nie opowiada o powstającym uczuciu, ale o uczuciu, które kiedyś było. Bardzo miło się czyta, polecam.

"Męczyłam" tę książkę ponad pół roku. Po kilka stron, raz na kilka tygodni, aż w końcu dobrnęłam do brzegu. Nie porwała mnie, a jednak chciałam poznać jej zakończenie.

To opowieść o wdowieństwie w młodym wieku, o rozczarowaniu i cierpieniu tak wielkim, że człowiek nie potrafi znaleźć motywacji do tego, by wyjść z łóżka i cokolwiek zrobić. Główna bohaterka walczyła z depresją związaną ze śmiercią męża. Całkowicie się wycofała i zatraciła w swoim bólu.

I z jednej strony emocjonalna część tej powieści mocno do mnie przemawia. A z drugiej nie potrafię pojąć, co jest ciekawego w bohaterkach, które całą swoją miłość pokładają w partnerze, a dla samej siebie nic nie zostawiają. I może właśnie to mnie tak zniechęcało. Holly była nijaka, mdła, zupełnie bez pasji, bez polotu, całkowicie niewyróżniająca się. Zatraciła się w małżeństwie tak, że bez partnera nie istniała. I uważam, że to właśnie to sprawiło, że jej rozpacz była tak dogłębna. Tracąc męża w rzeczywistości straciła siebie i lustro, w którym przez lata się przeglądała. I gdyby tak na tym wątku się skupić, to ta książka byłaby interesująca i mogłaby stanowić inspirację dla tych kobiet, które nie mają swojej tożsamości. A tak? No cóż, nudy...

"Męczyłam" tę książkę ponad pół roku. Po kilka stron, raz na kilka tygodni, aż w końcu dobrnęłam do brzegu. Nie porwała mnie, a jednak chciałam poznać jej zakończenie.

To opowieść o wdowieństwie w młodym wieku, o rozczarowaniu i cierpieniu tak wielkim, że człowiek nie potrafi znaleźć motywacji do tego, by wyjść z łóżka i cokolwiek zrobić. Główna bohaterka walczyła z...

Bohaterowie dojrzali jak śliwki w marcu, a sama książka głęboka jak kałuża na tle oceanów.

Bohaterowie dojrzali jak śliwki w marcu, a sama książka głęboka jak kałuża na tle oceanów.

Każdy ma jakiegoś Anioła Stróża. Czasem jest to rodzic, przyjaciel lub przypadkowo spotkana osoba, która pojawiła się w naszym życiu nagle, ale na trwale zaznaczyła swój ślad. Albo może być to zmarły mąż, tak jak w przypadku głównej bohaterki powieści P.S. Kocham Cię, według pomysłu Ceceli Ahern.

Miłość Holly i Garrego była z kategorii tych, która uskrzydla. Gdy choroba zabiera mężczyznę, zrozpaczona kobieta nie potrafi wstać na nogi i żyć dalej. Sytuacja zmienia się, gdy Holly dostaje dziesięć listów zaadresowanych do niej przez zmarłego męża. Warunek? Jedna wiadomość na miesiąc, a w niej zadanie do wykonania. Jakie wieści przyniósł głos zza zaświatów? Czy udało jej się sprostać wszystkim wyznaczonym zadaniom? I co dalej, kiedy ostatnia koperta została otwarta?

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/aniele-stróżu-mój-ty-zawsze-przy-mnie-stój

Każdy ma jakiegoś Anioła Stróża. Czasem jest to rodzic, przyjaciel lub przypadkowo spotkana osoba, która pojawiła się w naszym życiu nagle, ale na trwale zaznaczyła swój ślad. Albo może być to zmarły mąż, tak jak w przypadku głównej bohaterki powieści P.S. Kocham Cię, według pomysłu Ceceli Ahern.

Miłość Holly i Garrego była z kategorii tych, która uskrzydla. Gdy choroba...

Okropny gniot. Po takich opiniach i opisie książki spodziewałam się dużo więcej. Przekaz zerowy. Zmarnowany potencjał. Tragedia. Szkoda czasu. Może na tamte czasy książka była fajna.
Ciężko było przeczytać ją do końca. Źle się ją czytało.

Okropny gniot. Po takich opiniach i opisie książki spodziewałam się dużo więcej. Przekaz zerowy. Zmarnowany potencjał. Tragedia. Szkoda czasu. Może na tamte czasy książka była fajna.
Ciężko było przeczytać ją do końca. Źle się ją czytało.

O tym tytule słyszałam już lata temu, ale dopiero ostatnio dane mi było ją przeczytać. Historia dość nietypowa, nie jest to romans. Holly, główna bohaterka, próbuje się pozbierać po tragicznej śmierci swojego ukochanego męża Gerry'ego. Pozostawia po swojej śmierci listy do żony, jeden na każdy miesiąc. Pomaga jej to oswoić się z jego śmiercią, po kawałeczku zamykając kolejny rozdział. Nie chcę nawet sobie wyobrazić co czuła główna bohaterka. Ale książka pozostawia nadzieję na lepsze jutro.

O tym tytule słyszałam już lata temu, ale dopiero ostatnio dane mi było ją przeczytać. Historia dość nietypowa, nie jest to romans. Holly, główna bohaterka, próbuje się pozbierać po tragicznej śmierci swojego ukochanego męża Gerry'ego. Pozostawia po swojej śmierci listy do żony, jeden na każdy miesiąc. Pomaga jej to oswoić się z jego śmiercią, po kawałeczku zamykając...

Poryczalam się

Poryczalam się

Książka smutna, bardzo poruszająca ale jednocześnie pełna nadziei na dobrą przyszłość.
Holly właśnie stracia męża i nie może się z tym pogodzić. Garry przeczuwał, że ukochana kobieta załamie się po jego śmierci i postanowił pomóc jej się pozbierać. Pisał do niej listy i szykował niespodzianki.
Czasem szkliły mi się oczy, czasem śmiałam się w głos. Bohaterowie mimo swego wieku są jacyś tacy dziecinni. Ale mamy też obraz rodziny i przyjaciół, którzy wzajemnie się wspierają. Bardzo mi się podobało.

Książka smutna, bardzo poruszająca ale jednocześnie pełna nadziei na dobrą przyszłość.
Holly właśnie stracia męża i nie może się z tym pogodzić. Garry przeczuwał, że ukochana kobieta załamie się po jego śmierci i postanowił pomóc jej się pozbierać. Pisał do niej listy i szykował niespodzianki.
Czasem szkliły mi się oczy, czasem śmiałam się w głos. Bohaterowie ...

O ile sama historia może być dla wielu osób piękna i wzruszająca - książka opowiada o radzeniu sobie ze stratą ukochanej osoby - o tyle moim zdaniem sposób jej opowiedzenia jest co najmniej średni. Przerysowane zachowania bohaterów, niektóre rodem ze skeczy, nierealne sytuacje, słabe dialogi, sami bohaterowie, którzy zachowują się jak nastolatki, choć są już po trzydziestce. Rozbawiła mnie Holly, która w dniu swoich 30 urodzin przeglądając się w lustrze, zauważyła zmarszczki i siwe włosy. Starość, panie.

O ile sama historia może być dla wielu osób piękna i wzruszająca - książka opowiada o radzeniu sobie ze stratą ukochanej osoby - o tyle moim zdaniem sposób jej opowiedzenia jest co najmniej średni. Przerysowane zachowania bohaterów, niektóre rodem ze skeczy, nierealne sytuacje, słabe dialogi, sami bohaterowie, którzy zachowują się jak nastolatki, choć są już po...

Świetna historia. Wzruszyłam się kilka razy podczas czytania.

Świetna historia. Wzruszyłam się kilka razy podczas czytania.