Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No cóż, książka pięknie napisana, ale historia tej miłości nie wzruszyła mnie, natomiast wywołała pewne refleksje o kondycji moralnej społeczeństwa tamtych czasów i zmianach, jakie od tamtej pory zaszły (albo i nie).

No cóż, książka pięknie napisana, ale historia tej miłości nie wzruszyła mnie, natomiast wywołała pewne refleksje o kondycji moralnej społeczeństwa tamtych czasów i zmianach, jakie od tamtej pory zaszły (albo i nie).

Wzruszająca historia opowiedziana w sposób w moim odczuciu pretensjonalny.
Początkowo wydaje się, że książka będzie opowiadać jeden fragment z życia autorki, ale potem stopniowo perspektywa nam się oddala i w zasadzie mamy opowiedziane całe dalsze życie Helen, aż do starości. Nie jest łatwo opisać życie ludzkie tak, by było to spójną historią, i tutaj tą klamrą spinającą wszystkie wydarzenia i lata jest postać kotki zaadaptowanej przez autorkę/bohaterkę. I to nawet działa, choć mnie osobiście nie przekonuje nadawanie zwierzętom nadnaturalnych cech czy mocy, ale co kto lubi. Natomiast te peany i długie, zawiłe opisy kotów w moim odczuciu były właśnie pretensjonalne i psuły mi przyjemność z lektury. Bo przeżycia Helen są interesujące, a wierzę, że dla kogoś o podobnych doświadczeniach mogą stanowić też jakąś formę pocieszenia. Styl całości jednak moim zdaniem jest nie najlepszy, miejscami sztucznie uatrakcyjniany żarcikami, a zwłaszcza psują go te filozoficzne i metafizyczne wywody o kotach.

Wzruszająca historia opowiedziana w sposób w moim odczuciu pretensjonalny.
Początkowo wydaje się, że książka będzie opowiadać jeden fragment z życia autorki, ale potem stopniowo perspektywa nam się oddala i w zasadzie mamy opowiedziane całe dalsze życie Helen, aż do starości. Nie jest łatwo opisać życie ludzkie tak, by było to spójną historią, i tutaj tą klamrą spinającą...

Tytuł tej powieści mnie zaintrygował i głównie dla niego wypożyczyłam tę książkę z biblioteki. Po skończonej lekturze dalej wydaje mi się interesujący i nieco tajemniczy, lepszy niż sama historia.
Bo historia jest średnio interesująca. Z początku nudna, niewiele się dzieje, przemyślenia i uwagi głównego bohatera są po prostu nieciekawe (może takie miały być, żeby podkreślić jego niedojrzałość), a dialogi z Jakiem w moim odczuciu należą do tych niewiarygodnych, bo zbyt literackich, jakby bohaterowie częściowo umieli czytać sobie w myślach i bardziej niż rzeczywiście padające słowa słyszeli nawzajem swoje intencje. Były chwile, że oni lepiej rozumieli siebie, niż ja ich razem wziętych pomimo narracji głównego bohatera, która teoretycznie powinna mi dać wgląd chociaż w jego myśli.
Książka jest podzielona na dwie części: "Jack" i "Hesta", a wydawca w opisie zaspoilerował nam już początek drugiej części, więc połowę książki w zasadzie znamy już na starcie.
W tej drugiej części jest jakby mniej nudno i przemyślenia, sytuacja głównego bohatera, Dicka, są jakieś wiarygodniejsze, za to stał się on takim egoistą, że życzyłam mu przykrości w związku z Hestą. A potem przychodzi zakończenie i nagle cała książka nabrała sensu i logiki, okazało się, że ma swoją gorzką wymowę. Otóż czytałam o błędach młodości, egoizmie, dojrzewaniu do samodzielnego życia. Tylko szkoda że tak nudno było po drodze.

Tytuł tej powieści mnie zaintrygował i głównie dla niego wypożyczyłam tę książkę z biblioteki. Po skończonej lekturze dalej wydaje mi się interesujący i nieco tajemniczy, lepszy niż sama historia.
Bo historia jest średnio interesująca. Z początku nudna, niewiele się dzieje, przemyślenia i uwagi głównego bohatera są po prostu nieciekawe (może takie miały być, żeby podkreślić...