Los (i moja przyjaciółka) zechciał abym przeczytała drugi tom trylogii Marie Lu wcześniej niż zaplanowałam. Dobrze, że już przywykłam do zmieniania planów czytelniczych co dwa dni i z średnim entuzjazmem wzięłam się za "Wybrańca". Mój entuzjazm znikł zupełnie już po trzydziestu stronach, w których autorka zawarła opis całej fabuły tego tomu w jednym dialogu. Wiedząc mniej więcej co mnie spotka potulnie czytałam rozdział za rozdziałem licząc na objawienie. Objawienia nie było, jedyny intrygujący fragment to opis jednego z miast Kolonii. Niestety sama fabuła i przebieg kolejnych etapów planów jest mocno sztampowy i schematycznych. Powolnie rozwijająca się relacja pomiędzy June i Day'em jest banalna i oczywista już od samego początku tej trylogii.
Wszystko jest takie suche... Niezależnie od tego co opisuje Lu jest to tak samo suche, wyprane z emocji i pozbawione większego sensu. Autorka używa tych samych pospolitych określeń opisując pocałunki jak i detonację bomby. Lektura nie wywiera na czytelniku żadnych emocji, a czym dalej w las tym gorzej. Przez brak emocji i fatalny język autorki (godny gimnazjalistki z tróją z polskiego) nie polubiłam pary głównych bohaterów. June jest zimna, wyniosła i nudna. Day to wyidealizowany bohater, owładnięty myślą o ratunku swojego brata do szaleństwa. Jak dla mnie lęki Daya bliskie są manii prześladowczej i jakoś nie pasuje mi to do wizerunku wybrańca narodu, cudownego dziecka oraz bohatera narodowego w jednym.

Dalszy ciąg: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2015/09/legenda-wybraniec-marie-lu.html

Los (i moja przyjaciółka) zechciał abym przeczytała drugi tom trylogii Marie Lu wcześniej niż zaplanowałam. Dobrze, że już przywykłam do zmieniania planów czytelniczych co dwa dni i z średnim entuzjazmem wzięłam się za "Wybrańca". Mój entuzjazm znikł zupełnie już po trzydziestu stronach, w których autorka zawarła opis całej fabuły tego tomu w jednym dialogu. Wiedząc mniej...