Zamierzam w najbliższym czasie przeczytać jeszcze raz W pustyni i w puszczy. Teraz już jako dorosły, interesujący się kolonializmem Sięgnąłem po listy chcąc poznać afrykańskie doświadczenia Sienkiewicza i nadać powieści pewien kontekst.

Swoją podróż do Afryki Sienkiewicz odbył w 1890, a więc w szczytowym okresie rozgrabiania Afryki przez mocarstwa kolonialne. Wędrówka zaczyna się w Egipcie, a kończy w Zanzibarze, wraz z chorobą autora. Nie jest to "wyprawa w dzicz", lecz raczej spokojna droga, w dużej mierze statkami, połączona ze spotkaniami z miejscowymi notablami i polowaniami (a Sienkiewicz strzela do wszystkiego co się rusza). W listach autor kładzie nacisk na obszerne opisy otoczenia i ludzi, często dość powierzchowne. Dla ówczesnego czytelnika, mogły być interesujące jako "przybliżanie egzotyki". Dla współczesnego odbiorcy nie są jednak specjalnie atrakcyjne

Jeśli chodzi o wątki kolonialne, w przeciwieństwie do wielu autorów zachodnich, Sienkiewicz nie jest powiązany z żadną administracją, nie wspiera więc wyraźnie żadnej "polityki cywilizacyjnej". Z życzliwym dystansem podchodzi do Anglików , wyraźnie niechętny jest Niemcom. Właściwie sympatyzuje jedynie z misjonarzami. Motywy wyższości europejskiej, czy wprost rasistowskie, są stosunkowo mało wyeksponowane, co jest pewnym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę literaturę zachodnioeuropejską. Wielokrotnie wypowiada się z sympatią o ludności tubylczej.

Zamierzam w najbliższym czasie przeczytać jeszcze raz W pustyni i w puszczy. Teraz już jako dorosły, interesujący się kolonializmem Sięgnąłem po listy chcąc poznać afrykańskie doświadczenia Sienkiewicza i nadać powieści pewien kontekst.

Swoją podróż do Afryki Sienkiewicz odbył w 1890, a więc w szczytowym okresie rozgrabiania Afryki przez mocarstwa kolonialne. Wędrówka...