Książka Danieli Palumbo pt. "Walizki"
w pięknej oprawie graficznej Clary Battello opisuje losy żydowskich dzieci, których życie i marzenia zostały upchnięte w walizki i wysłane w podróż z biletem w jedną tylko stronę. Do Auschwitz.
Na tę opowieść natknęłam się kiedyś w bibliotece dziecięcej i co roku ją wypożyczam i czytam w rocznicę Powstania w Getcie Warszawskim. Książka uwiodła mnie oczywiście okładką i tytułem, ale dotyczy głównie tematu dzieci i to w ten najbardziej smutny i przygnębiający sposób. I chociaż nie ma w niej żadnych drastycznych opisów ani dalszego ciągu w obozie, to sama symbolika tych walizek i tego spakowanego dzieciństwa, przeraża. Z każdą przeczytaną stroną serce pęka na nowo i wiecie, co jest najgorsze? Świadomość, że to nie fikcja literacka. Przeczytajcie koniecznie.

Książka Danieli Palumbo pt. "Walizki"
w pięknej oprawie graficznej Clary Battello opisuje losy żydowskich dzieci, których życie i marzenia zostały upchnięte w walizki i wysłane w podróż z biletem w jedną tylko stronę. Do Auschwitz.
Na tę opowieść natknęłam się kiedyś w bibliotece dziecięcej i co roku ją wypożyczam i czytam w rocznicę Powstania w Getcie Warszawskim. Książka...

Rzadko sięgam po literaturę obozową, ponieważ wywołuje ona we mnie wiele emocji, a przede wszystkim po lekturze dopada mnie nostalgia. "Walizki" udało mi się znaleźć na jednym ze straganów nad morzem, porzuconą w kącie, lekko przykurzoną. Kiedy zobaczyłam okładkę, zdecydowałam, że wyruszę w bolesną podróż razem z Danielą Palumbo i bohaterami powieści. Jak się z czasem okazało, dla niektórych była to podróż w jedną stronę, ciągnąca się niczym niekończąca się opowieść.

Nigdy w życiu przy takich książkach nie umiem powiedzieć, że coś mi się w nich podobało. Nie przechodzi mi to przez gardło, ponieważ sam proces czytania jest dla mnie w tych przypadkach czymś bolesnym. Za każdym razem przeraża mnie to, w jaki sposób i jak szybko ludzie mogą stać się potworami, których powinniśmy się bać. Polubiłam każdego z bohaterów i bardzo ciężko było mi się rozstać z każdym z nich. Szczególnie że nasze spotkania niestety były krótkie, to czego przy nich doświadczyłam, zostanie w mojej pamięci i sercu na zawsze.

Kiedy poznałam Carla, wiedziałam od razu, że będzie to przyjaźń mimo jego naiwności. Razem lubiliśmy patrzeć na pociągi, które mijały siebie nawzajem, nie pytając, dokąd jadą. Uwielbiałam jego śmiech kiedy kulturalnie kłaniał się każdej pasażerce bądź pasażerowi i prosił o bilet do kontroli. Niektórzy traktowali go pobłażliwie, uśmiechając się i wręczając bilet, inni natomiast udawali, że jest powietrzem, myśląc, że to żarty. Niejednokrotnie chciałam interweniować, powiedzieć, że przecież to tylko dziecko. Kiedy Carlo przyszedł do mnie i powiedział, że nie może się już uczyć w szkole, myślałam, że na widok jego przepełnionych smutkiem oczu, pęknie mi serce. Wszystko potoczyło się lawinowo. Najpierw szkoła, potem zabranie ojca z domu, gdzie po powrocie nigdy nie był już taki sam. W końcu zniknął, bez słowa. Zostały mi tylko wspomnienia o Carlu i jego walizka, porzucona wśród wielu innych, niczym nic niewarty śmieć.

Z Hannah natomiast była to zupełnie inna sprawa. Nie spędzałyśmy ze sobą wiele czasu, miała w końcu niepełnosprawnego brata i ukochaną przyjaciółkę, za którą skoczyłaby w ogień. Wszystko zaczęło się sypać kiedy w Niemczech wprowadzono zakazy dla Żydów, uważając ich za kogoś gorszego. Pękało mi serce patrząc z daleka na łzy Hannah, kiedy wszyscy omijali ją z daleka tylko dlatego, że była Żydówką. Nie dowierzałam kiedy szeptała mi, że zabrali jej małego braciszka do szpitala, z którego już nigdy nie wrócił. Mam nadzieję, że tam, gdzie jest teraz Hannah, dalej może liczyć gwiazdy dla swojego braciszka. Oboje zdziwiliby się, jakby wiedzieli, jak mało jest teraz gwiazd na niebie.

Historia Emeline była zgoła inna. Była sympatyczną dziewczynką, a najbardziej lubiłam, jak opowiadała o swoich niebieskich okiennicach. Nie będę zdradzać wam wiele. Historię Emeline i Dawida poznacie już sami. Mam nadzieję, że przepadniecie tak jak ja.

Rzadko sięgam po literaturę obozową, ponieważ wywołuje ona we mnie wiele emocji, a przede wszystkim po lekturze dopada mnie nostalgia. "Walizki" udało mi się znaleźć na jednym ze straganów nad morzem, porzuconą w kącie, lekko przykurzoną. Kiedy zobaczyłam okładkę, zdecydowałam, że wyruszę w bolesną podróż razem z Danielą Palumbo i bohaterami powieści. Jak się z czasem...

„Walizki” Daniela Palumbo. Walizka, kufer, bagaż lub torba podróżna w kształcie prostopadłościennego pudła z uchwytem. Czy do takiej walizki, można zapakować swe życie? I zasadnicze pytanie, co włożyć, o czym pamietać, jakie przedmioty mają w niej pierwszeństwo. Kiedy pakujemy się na słoneczne wakacje, to jakby z automatu sięgamy po klapki czy słomkowy kapelusz. Ale kiedy wybieramy się w podróż, z której podświadomie wiemy, że już nigdy nie wrócimy, to co wtedy zabrać? Co spakować? Jaka pierwsza rzecz przychodzi Wam na myśl?.
.
Przed taki właśnie dylematem staje kilkoro dzieci, którzy w pewnym momencie swego krótkiego życia, zostali zmuszeni do założenia Gwiazdy Dawida oraz spakowania walizki. Co może spakować dziecko, jakie marzenia, jaką nadzieję. Wybiera to, co jest mu najbliższe sercu. Walizkę pełną pamiątek (skasowane bilety),zeszyt do liczenia gwiazd, wspomnienie niebieskich okiennic, czy bezcenna pamiątka jaką są skrzypce. To wszystko a może nawet i więcej, trafia tylko w jedno miejsce. Walizki kończą podróż w bloku nr 5 w ciemnych, zimnych i skostniałych murach Auschwitz. Odgrodzone murem od świata i ich właścicieli. Bezimienne, wołające o ratunek, szukające swych właścicieli. Na próżno …, już nikt nigdy po nie wróci, nie rozpakuje.
.
Dzieci, które w ciągu jednej nocy, jednego wydarzenia, jednej nietypowej sytuacji stały się dorosłe, odpowiedzialne. Tylko dlatego, że świat na chwilę się zatrzymał, tylko dlatego, że Wojna i Holokaust odebrała im życie i wolność, a dała ból, cierpienie i prześladowania. Historia, tym bardziej wzruszająca, że czytamy o bezbronnych istotach, tych, co nie mogą krzyczeć, nie mogą się bronić. Książka niesamowicie wzrusza, i mimo, iż nie mamy tutaj „ciężkich” opisów realnej sytuacji, to i tak słowa zostawiają wypalona bliznę, o której długo nie będzie można jeszcze zapomnieć. Niesamowita opowieść, prosta, napisana w bardzo przystępnej formie. Polecam każdemu, bez względu na wiek. Obok takich wspomnień, nie można przejść obojętnie. Pamiętajmy, że gdzieś tam, gdzieś daleko, gdzieś w czeluściach otchłani znajduje się walizka z zapisem …”Kocham cię, Émeline. Mama”.

„Walizki” Daniela Palumbo. Walizka, kufer, bagaż lub torba podróżna w kształcie prostopadłościennego pudła z uchwytem. Czy do takiej walizki, można zapakować swe życie? I zasadnicze pytanie, co włożyć, o czym pamietać, jakie przedmioty mają w niej pierwszeństwo. Kiedy pakujemy się na słoneczne wakacje, to jakby z automatu sięgamy po klapki czy słomkowy kapelusz. Ale kiedy...

Niesamowita książka! Tragiczna i jeszcze bardziej brutalna, gdy czytelnik zaczyna sobie zdawać sprawę, po pierwsze - że bohaterowie są jeszcze dziećmi, po drugie - że takie wydarzenia faktycznie miały miejsce. Wtedy
Wzruszająca i przejmująca lektura. Warta przeczytania.

Niesamowita książka! Tragiczna i jeszcze bardziej brutalna, gdy czytelnik zaczyna sobie zdawać sprawę, po pierwsze - że bohaterowie są jeszcze dziećmi, po drugie - że takie wydarzenia faktycznie miały miejsce. Wtedy
Wzruszająca i przejmująca lektura. Warta przeczytania.

Nietypowy sposób pokazania losu Żydów w wojennej Europie: trudy dnia codziennego, relacje z nie-Żydami, bezpośrednie powody wywiezienia do obozu, zakończenie każdej opowieści. Czytelnik może bliżej poznać bohaterów, zaprzyjaźnić się z nimi - by chwilę później dowiedzieć się o pakowaniu walizki... Świetna, wzruszająca książka.
Polecałabym starszej młodzieży oraz dorosłym. Młodszym można to przeczytać i opatrzyć komentarzem, a po lekturze porozmawiać. Opowiadania mogą wyzwolić emocje, które warto omówić.

Nietypowy sposób pokazania losu Żydów w wojennej Europie: trudy dnia codziennego, relacje z nie-Żydami, bezpośrednie powody wywiezienia do obozu, zakończenie każdej opowieści. Czytelnik może bliżej poznać bohaterów, zaprzyjaźnić się z nimi - by chwilę później dowiedzieć się o pakowaniu walizki... Świetna, wzruszająca książka.
Polecałabym starszej młodzieży oraz dorosłym....

Książka opowiada o prześladowaniach Żydowskich rodzin. Choć jest pisana dla starszych dzieci mnie przygnębiła, choć jestem ,,stara wyga" i nie takie książki czytałam. Może po prostu przeczytałam ją w takim szczególnym momencie życia, a może ona po prostu wyciska łzy.
Uważam, że jej powstanie jest bardzo pomocne w uświadamianiu ludzi (nie tylko dzieci i młodzieży) najważniejszego oblicza II wojny światowej. W szkołach często się o tym nie mówi.
Autorka jest bardzo delikatna. Nie rozwodzi się nad dalszymi losami schwyconych Żydów. Zostawia niedopowiedzenia na końcu każdej historii. Jednak czytelnik tak naprawdę wie co było później i te niedopowiedzenia, prawdę mówiąc najbardziej mnie smuciły.
W książce obok tych czarnych punktów jest ogrom miłości rodzinnej, małżeńskiej, dużo przyjaźni dzieci z dorosłymi ludźmi, ludzkiego dobra i przywiązania. Widać, że ludzie po prostu się kochają. Książka zrywa ze stereotypem Żyd = chudy dziadek z długą brodą.

Książka opowiada o prześladowaniach Żydowskich rodzin. Choć jest pisana dla starszych dzieci mnie przygnębiła, choć jestem ,,stara wyga" i nie takie książki czytałam. Może po prostu przeczytałam ją w takim szczególnym momencie życia, a może ona po prostu wyciska łzy.
Uważam, że jej powstanie jest bardzo pomocne w uświadamianiu ludzi (nie tylko dzieci i młodzieży)...

Książka opowiada o Holocauście bez zbędnej brutalności, dlatego jest idealna by zapoznać z tą zbrodnią dzieci. Dorosły czytelnik też znajdzie w niej coś dla siebie. Niewątpliwym atutem jest prostota opowieści i tragizm losów bohaterów. Dwie ostatniej historie szczególnie wzruszające.

Książka opowiada o Holocauście bez zbędnej brutalności, dlatego jest idealna by zapoznać z tą zbrodnią dzieci. Dorosły czytelnik też znajdzie w niej coś dla siebie. Niewątpliwym atutem jest prostota opowieści i tragizm losów bohaterów. Dwie ostatniej historie szczególnie wzruszające.

Po prostu wzruszyłam się...

Po prostu wzruszyłam się...

PLUSY:
+ piękna
+ opisuje tragiczną sytuację Żydów podczas II wojny światowej
+ wzruszająca

MINUSY:
- żadnych się nie doszukałam

PLUSY:
+ piękna
+ opisuje tragiczną sytuację Żydów podczas II wojny światowej
+ wzruszająca

MINUSY:
- żadnych się nie doszukałam

Wspaniala ksiazka. Uwazam ze warto ja przeczytac.

Wspaniala ksiazka. Uwazam ze warto ja przeczytac.