Jak dla mnie jest to najsłabsza część sagi "Szeptem". Wiele rzeczy mi się nie zgadza, pewne wątki są płytkie, nie wiadomo, skąd się wzięły. Nagle hop! Pół strony wyjaśnienia i pędzimy dalej. Autorka ślizgała się po zaproponowanych przez siebie rozwiązaniach, w ogóle nie zagłębiając się w temat - odniosłam wrażenie, że ta książka nie jest w ogóle przemyślana. Tak, jakby Becca Fitzpatrick pisała, co jej wpadnie do głowy w danym momencie, w ogóle nie przygotowując na to czytelnika. Brak tutaj było aluzji, zaznaczenia, że coś się święci. Nagle zwrot akcji i bez słowa wyjaśnienia przenosimy się do dalszych wydarzeń. W tym tomie wykreowane przez nią postaci straciły na charakterze - zwłaszcza Patch. Patch, który był pokazywany jako potężny upadły anioł, jakby stracił tą swoją potęgę. Ciągle kogoś śledzi, ciągle kombinuje, a i tak nic z tego nie wynika. Co więcej - Nora. Tak samo irytująca, jak w drugiej części. Co piętnaście minut zmienia zdanie, aż miałam ochotę nią potrząsnąć i krzyknąć, by się wreszcie zdecydowała, po czyjej stoi stronie. Wiele w moich oczach zyskał Scott - jego lubię zdecydowanie najbardziej ze wszystkich bohaterów.
Cała saga jest dobra na odstresowanie w ponury wieczór po męczącym dniu w pracy/szkole. Ale też w niewielkich ilościach - pod koniec czytania byłam nią już zmęczona.

Jak dla mnie jest to najsłabsza część sagi "Szeptem". Wiele rzeczy mi się nie zgadza, pewne wątki są płytkie, nie wiadomo, skąd się wzięły. Nagle hop! Pół strony wyjaśnienia i pędzimy dalej. Autorka ślizgała się po zaproponowanych przez siebie rozwiązaniach, w ogóle nie zagłębiając się w temat - odniosłam wrażenie, że ta książka nie jest w ogóle przemyślana. Tak, jakby...