Powieści dotyczących BDSM jest teraz niesamowity wysyp. Powiedzieć jednak trzeba, ze o ile cykl o paniczu Greyu był romansem z podbarwieniem pejczykowym, "Osiemdziesiąt dni" jest dla mnie prawdziwszy.
Tak, czasem czytałam i krzywiłam się nad słownictwem, nad obrzydliwością opisu, nad ciągotami głównej bohaterki to samoponiżenia.
A potem zaskoczyłam, że tak to właśnie wygląda. Kierunek cielesny, w jakim podąża się na ścieżkę uległej nie ma zakończenia. Z takimi skłonnościami chce się coraz więcej i więcej. A gdzie może zaprowadzić "więcej i więcej"?
I od tego momentu przestałam podchodzić do tych książek jak do pornografii dla kur domowych, jako zarobionego czytadła. W tym tomie odkryłam dość wnikliwie nakreślone stadium odkrywania swoich potrzeb przez główną bohaterkę, i idący za tym strach. Przekraczanie granic, rozdzielenie ciała i umysłu. Bo wbrew pozorom brak szacunku dla ciała nie oznacza jeszcze braku szacunku dla duszy.
Po tej książce chyba na dobre oddzieliłam pejczowanie od bycia uległą. Też rzeczy nie są tym samym. Nie maja takiego samego wymiaru psychicznego.
Nie, nie nadaję książce rangi "psychologicznego studium BDSM", ale jest zdecydowanie lepsze od Greya, bo oparte na wiedzy zarówno w wymienionej dziedzinie, jak i... muzyce klasycznej :).

Powieści dotyczących BDSM jest teraz niesamowity wysyp. Powiedzieć jednak trzeba, ze o ile cykl o paniczu Greyu był romansem z podbarwieniem pejczykowym, "Osiemdziesiąt dni" jest dla mnie prawdziwszy.
Tak, czasem czytałam i krzywiłam się nad słownictwem, nad obrzydliwością opisu, nad ciągotami głównej bohaterki to samoponiżenia.
A potem zaskoczyłam, że tak to właśnie...