Od autora
"Ślady miękkich łap" - to tytuł, której wydanie 1989 roku było niemożliwe. Ale właśnie wtedy w grudniu 1989 roku, w wydawany wówczas przez Klub Inteligencji Katolickiej w Szczecinku miesieczniku "Temat" ukazał się pierwszy odcinek tej opowieści o tragicznym losach polskiej rodziny kresowej, historia niejednej polskiej rodziny.

Historia ta została napisana dzięki wspomnieniom mojego ojca Stefana, stryja Bogdana,mojego teścia Henryka Więcka i Siostry Władysławy - Niepokalanki, która również przeżyła gehennę Wschodu.

Całość została podzielona na trzy część. W pierwszej "Wilhelm"- przedstawione są losy Wilhelma Rautszko- przodownika Policji Państwowej, komendanta posterunku w Chinoczach, powiat Sarny. Rozdział ten, obok wydarzeń z życia Wilhelma, zawiera unikatowy opis życia polskich jeńców w obozie w Ostaszkowie, na wyspie jeziora Seligier. Obraz ten powstał dzięki wspomnieniom Henryka Więcka, który był więźniem Ostaszkowa od września do grudnia 1939 roku i cudem ocalał.

Cześć druga-"Tatiana" opowiada o dramatycznych losach Tatiany Rautszko i czwórki jej dzieci od chwili deportacji w kwietniu 1940 roku do momentu śmierci Tatiany, jesienią 1944 roku. Choć dzisiaj Golgota Wschodu, jaką przeżyli Polacy w latach II wojny światowej - i jeszcze wiele lat po niej - jest znana w rozdziale tym znajdzie Czytelnik wiele nieznanych dotąd epizodów z życia zesłańca, widzianych zarówno oczami matki, jak i jej dzieci.

Ostania część zatytułowana "Stefan", opowiada o przeżyciach czwórki sierot: Haliny, Stefana, Jadwigi i Bolesława od chwili śmierci Tatiany do momentu ich powrotu do Polski, w maju 1946 roku. Tu również choć minęło od tam tych wydarzeń ponad 50 lat, Czytelnik pozna wiele nowych, nieznanych dotąd aspektów związanych z tragiczną tułaczką, cudownym ocaleniem i pobytem w Polskim Domu Dziecka dla małych sierot- w tym przypadku dla dzieci Wilhelma i Tatiany.

Wszystkie przedstawione w książce epizody wydarzyły się naprawdę. Również wszystkie postacie, ich imiona i nazwiska są prawdziwe.

"Ślady miękkich łap" są więc zbeletryzowanym, przystępnej, literackiej formie, dokumentem ukazującym tragedię życia polskiej rodziny kresowej w latach 1939-46, życia widzianymi oczami ojca, matki i ich dzieci, życia przepełnionego wzajemną miłością i tęsknotą, okrucieństwem i nadzieją, zniewoleniem i pragnieniem wolności.

Pisząc tę książkę pragnąłem ocalić od zapomnienia cząstkę naszej, polskiej historii, pragnąłem ocalić od zapomnienia tych, których dotychczasowe szczątki pokrywają dziś śniegi Syberii i nad którym szumią stepy Kazachstanu. Pragnąłem również wypełnić przyrzeczenie, jakie mając 16 lat dałem mojemu ojcu, że to co usłyszałem w jego opowiadaniach kiedyś przeleje na papier.