Decyzje matek o porzuceniu dzieci były najczęściej dramatycznym wyborem między zabójstwem noworodka, a pozostawieniem go przy życiu, z nadzieją na lepszy los...

Dziesięć rozdziałów, dziesięć kobiet, wiele historii o cierpieniu. Xinran opowiada o okradzionych z macierzyństwa matkach i osieroconych córkach, zabiera nas w sam środek życia po stracie, także jej własnego życia.
Polityka jednego dziecka, ale także okrutna tradycja, zmusiła wiele chińskich kobiet, by oddały swoje córki do adopcji, inne zmuszono do ich porzucenia- na ulicach miast, przed szpitalami, sierocińcami lub na peronach kolejowych- jeszcze inne widziały, jak ich córeczki zabijano tuż po narodzeniu...

To bardzo osobista, pełna smutku, choć niepozbawiona nadziei książka stanowi rozdzierające serce przesłanie do chińskich dziewczynek, które zostały adoptowane- pokazuje im prawdziwe życie ich matek oraz upewnia je, że były kochane i nie zostaną zapomniane. Nie wszystkie matki i córki mają szczęście odnaleźć się po latach.

Xinran ujawnia w książce także własny tragiczny sekret. chciała adoptować sierotę Xue, która urodziła się pod koniec 1990 roku, i której matka zmarła na skutek krwotoku przy porodzie. Ojciec, chirurg, tak bardzo kochał żonę, że nie myśląc o noworodku, popełnił samobójstwo.
Xinran nie mogła adoptować dziewczynki, bo miała już jedno dziecko. Jednak lekarz zgodził się, żeby półlegalnie opiekowała się Xue u siebie w domu zamiast w szpitalu. Łatwo przewidzieć, co się stało. Xinran pokochała maleństwo. Niestety, po trzech miesiącach musiała je oddać do sierocińca; w przeciwnym razie, w świetle chińskiego prawa, byłaby sądzona jako kryminalistka. Sierociniec był w tak opłakanym stanie, że zaczęła zbierać fundusze i dzięki niej warunki życia dzieci znacznie się poprawiły. Było to dla niej pewna pociechą, aż do dnia, kiedy przyszła rano odwiedzić "córeczkę" i zastała pusty budynek. poinformowana ją, że sierociniec został zlikwidowany. Dzieci zabrano, nie wiadomo gdzie. Nie było żadnych akt, żadnych rejestrów. Jej córeczka zniknęła na zawsze.

Przyczyną pozbywania się przez chińskie kobiety i rodziny dziewczynek jest Chińska Polityka jednego dziecka. Dosłownie "polityka planowania urodzin" jest polityką kontroli populacji Chińskiej Republiki Ludowej. Jej celem jest ograniczenie przyrostu naturalnego Chińczyków. Zgodnie z promowanym przez nią modelem, każda para w Chinach powinna mieć tylko jedno dziecko – posiadanie większej liczby potomstwa nie jest formalnie zakazane, ale obarczone wieloma dolegliwościami prawnymi, przede wszystkim tzw. opłatami za obsługę. Polityka jednego dziecka promuje pary mające tylko jedno dziecko na obszarach wiejskich i miejskich, rodzice posiadający ich więcej znajdują się w gorszej sytuacji prawnej. Możliwe jest uzyskanie pozwolenia na posiadanie większej ilości dzieci, pod warunkiem uiszczenia odpowiedniej opłaty. Chiński rząd wprowadził politykę w 1977 r. w celu "złagodzenia społecznych, ekonomicznych i problemów ochrony środowiska w Chinach", twierdząc że polityka ma zapobiec ponad 250 milionom urodzeń do 2000 r. Polityka budzi kontrowersje zarówno wewnątrz i na zewnątrz Chin ze względu na sposób, w jaki została wdrożona, a także ze względu na obawy związane z negatywnymi konsekwencjami ekonomicznymi i społecznymi. Polityka ta jest powiązana ze wzrostem przymusowych aborcji i dzieciobójstwa dokonywanego przez kobiety i najczęściej na dziewczynkach, jest też możliwą przyczyną nierównowagi płci w Chinach. Chodzi tutaj o większą ilość mężczyzn niż kobiet.
Efektami (czasem niezamierzonymi) polityki są przekupstwa, przymus, przymusowe sterylizacje kobiet, przymusowe aborcje, a nawet dzieciobójstwo dziewczynek odbywające się za milczącym przyzwoleniem władz, w większości na terenach wiejskich. Przykładowo raport za rok 2001 mówi o liczbie 20.000 aborcji i sterylizacji został we wsi Huaiji w prowincji Guangdong w ciągu jednego roku z powodu zgłaszanych naruszeń polityki jednego dziecka. Identyfikacja kandydatów do aborcji przeprowadzana jest przy użyciu przenośnych urządzeń ultradźwiękowych do identyfikacji kandydatów aborcji, nawet w odległych wioskach. Z wcześniejszych sprawozdań wynika również, że kobiety nawet w 8,5 miesiącu ciąży, były zmuszane do przerwania ciąży przez wstrzykiwanie roztworu soli. Istnieją również doniesienia na temat kobiet, na których przeprowadzono aborcję po 9 miesiącach ciąży, zabijając ich dzieci już w kanale rodnym albo zaraz po urodzeniu. Stephen Moore z Cato Institute ogłosił, że polityka jednego dziecka prowadzi do "ciągłego ludobójstwa." Twierdził, że kapitalizm i wolny rynek lepiej rozwiązałyby problemy przeludnienia krajów rozwijających się.
Społeczna presja wywierana przez politykę jednego dziecka ma wpływ na tempo, w jakim rodzice pozbywają się niepożądanych dzieci. Wiele porzuconych sierot mieszka w państwowych domach dziecka, charakteryzujących się chronicznym niedofinansowaniem, brakiem przeszkolonego personelu, czasem wręcz brakiem żywności dla dzieci.

Decyzje matek o porzuceniu dzieci były najczęściej dramatycznym wyborem między zabójstwem noworodka, a pozostawieniem go przy życiu, z nadzieją na lepszy los...

Dziesięć rozdziałów, dziesięć kobiet, wiele historii o cierpieniu. Xinran opowiada o okradzionych z macierzyństwa matkach i osieroconych córkach, zabiera nas w sam środek życia po stracie, także jej własnego...