Moje pierwsze spotkanie z twórczością Susan Wiggs w postaci powieści obyczajowej „Obudzić szczęście” było całkiem udane, dlatego chętnie sięgnęłam po kolejną książkę jej autorstwa, „Zanim nadejdzie ciemność”. Opis zaprezentowany przez wydawnictwo wzbudził moją ciekawość i oczekiwałam, że powieść zapewni mi kilka godzin przyjemnej lektury. Muszę jednak przyznać, że choć nie jest ona zła, nieco mnie rozczarowała. Sądząc po opisie, można by spodziewać się poruszającej, pełnej dramatyzmu powieści. Pierwsze rozdziały dają nawet nadzieję, że tak będzie, potem jednak rozmywa się to nieco na rzecz łzawej historyjki i niezbyt przekonującego mnie romansidła.

Jessie Ryder to znana i utalentowana pani fotograf, przemierzająca wzdłuż i wszerz najbardziej niezwykłe i niebezpieczne zakątki globu. Świat ogląda z perspektywy obiektywu, dlatego diagnoza lekarska wywraca jej życie do góry nogami – kobieta nieuchronnie traci wzrok, a procesu tego nie może w żaden sposób powstrzymać. Jessie pozostało jedynie kilka miesięcy, zanim wszystko co zna pogrąży się w ciemności. Dlatego też decyduje się na bolesny i trudny krok – chce poznać Lilę, swoją córkę, którą urodziła mając dwadzieścia jeden lat i którą oddała do adopcji. Problem w tym, że adopcyjną matką dziewczyny jest Luz, rodzona siostra Jessie. Ryder nie licząc się z uczuciami najbliższych postanawia zdradzić Lili prawdę.

Jak już wspomniałam, pierwszą połowę książki czyta się naprawdę dobrze. Poznajemy Jessie i Luz, siostry, które pozornie są tak różne, a jednocześnie tak wiele je łączy. Obydwie są napiętnowane trudnym dzieciństwem, w którym zabrakło im ciepła i miłości matki – utytułowanej mistrzyni golfa, która rozwijała swoją karierę kosztem opieki nad córkami. Życie żadnej z tych kobiet nie jest kolorowe i każda skrycie zazdrości drugiej – niezależna podróżniczka Jessie marzy o rodzinie i stabilizacji, a mająca czworo dzieci i wiecznie zapracowanego męża Luz o możliwości spełnienia własnych pragnień i ukończeniu przerwanych studiów.

Historia traci jednak impet i oryginalność, gdy na horyzoncie pojawia się super przystojniak Dusty, młody wdowiec z dwuletnią córeczką, który z miejsca szaleńczo zakochuje się w Jessie. Oboje są po ciężkich przejściach (choć jego historia nie jest może niewiarygodna, bo i takie się zdarzają, ale jest wyjątkowo mało prawdopodobna), a jednak z miejsca wiedzą, że są dla siebie stworzeni. Mało tego, powściągliwy Dusty, trzymający na dystans wszystkie kobiety od chwili śmierci żony, na drugim bodajże spotkaniu, rzecze do Jessie coś w deseń „Chodźmy uprawiać seks”. Może to kwestia niezgrabnego tłumaczenia, a nie stylu autorki, ale bardziej mi się chciało śmiać, niż wczuwać w nastrój tej opowieści.

„Zanim nadejdzie ciemność” świetnie sprawdza się jako lekka, romansowa lektura i oceniając ją w tej kategorii wypada naprawdę nieźle. To jednak wszystko, co może nam ona zaoferować. Spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej, głębi, mocniejszego przesłania - tego niestety nie odnalazłam.

W kategorii „romans”: moja ocena to 5/6.
W kategorii „powieść z przesłaniem”: 2/6

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Susan Wiggs w postaci powieści obyczajowej „Obudzić szczęście” było całkiem udane, dlatego chętnie sięgnęłam po kolejną książkę jej autorstwa, „Zanim nadejdzie ciemność”. Opis zaprezentowany przez wydawnictwo wzbudził moją ciekawość i oczekiwałam, że powieść zapewni mi kilka godzin przyjemnej lektury. Muszę jednak przyznać, że choć nie...